Dzieci NICZYJE...Ile jeszcze "ostatnich szans" dla rodziców biologicznych?

Wczoraj był Dzień Dziecka. Większość z nas spędziła go zapewne na różnych festynach, w salach zabaw, na rodzinnych piknikach albo wycieczkach - żeby uczynić ten wspólnie spędzony czas naprawdę wyjątkowym i wartym zapamiętania. Trzeba mieć jednak świadomość, że około 76 tysięcy polskich dzieci przebywa obecnie poza swoimi rodzinami biologicznymi - z czego 56 tysięcy w rodzinach zastępczych, a 20 tysięcy w dużych instytucjonalnych domach dziecka...

 Według raportów NIK z 2012-2017 roku :

• zaledwie 3% wychowanków domów dziecka to sieroty: 17 % ma jednego, a 80 % oboje biologicznych rodziców;
• w roku 2012 odnotowano spadek liczby dzieci powracających do swoich biologicznych rodzin - wynosiła ona tylko 25-30% wszystkich wychowanków (nawet jeżeli obecnie dzięki programowi rządowemu 500+ statystyki te wyglądają nieco bardziej optymistycznie - to nie łudźmy się, że większość dzieci wraca do lepszych i bardziej korzystnych warunków! Prawda jest taka, że ogromna część rodziców biologicznych w swoich decyzjach kieruje się jedynie chęcią zysku - a nie troską o dziecko i jego dobro...)
  
• z połową w/w rodzin przedstawiciele instytucji wcale nie mogli się skontaktować - natomiast w przypadku innych chęć współpracy była znikoma, a komunikacja polegała głównie na wymianie oficjalnych pism;
• w odniesieniu do badań brytyjskich (bo w Polsce się takich niestety nie prowadzi) nieudane reintegracje z rodziną biologiczną stanowią aż 75% przypadków - a to oznacza, że dla 3/4 dzieci powrót do rodzinnego domu kończy się ponowną traumą i brakiem stabilizacji.
  

 *źródła:  TUTAJ  i TUTAJ  

"Mam na imię Ania. Moja mama nie żyje od 8 lat, a tato zaczął pić i nie poradził sobie z wychowaniem dziecka. Lubię szydełkować i robić na drutach - bo tego nauczyła mnie mama, to mnie uspokaja i z tym związane są moje najmilsze wspomnienia z dzieciństwa. Tego PRAWDZIWEGO DZIECIŃSTWA - a nie tego spędzonego w domu dziecka..." 

"Jestem Amelka - a to mój młodszy braciszek, Krzyś. Jesteśmy w placówce, odkąd mama zachorowała. Któregoś dnia zadzwoniła do domu dziecka i powiedziała, że po nas przyjedzie. Spakowaliśmy się, zabraliśmy swoje rzeczy - a potem czekaliśmy na nią pod bramą przez kilka godzin. Nikt nie przyjechał, dalej tu mieszkamy - i pewnie zostaniemy tak długo, aż będziemy dorośli..."

"Mam na imię Kamil. Rodzice czasami zabierają mnie do siebie - ale nie lubię ich odwiedzać. W domu śmierdzi, jest brudno, nic się tam nie zmieniło przez tych kilka lat. Kiedyś pojechałem tam na święta - i wróciłem do domu dziecka z wszami, swędzącą głową...Wolę zostawać tutaj na Boże Narodzenie - bo przynajmniej zawsze jest ciepło i ktoś da mi jeść..."

"Nasz adoptowany synek to Jaś. Teoretycznie i według przepisów prawa nie powinien w ogóle trafić do domu dziecka - ponieważ od 2015 roku nie mogą przebywać tam dzieci poniżej siódmego roku życia. A mimo to spędził w placówce kilka miesięcy, zanim uregulowana została jego sytuacja prawna. Dla takiego maluszka to jest czas kompletnie i zupełnie bez sensu stracony - choć każdego dnia staramy się nadrobić tamte braki czułości, troski i miłości..."

 

* historie prawdziwe, tylko imiona bohaterów zostały zmienione 

 

Dzieci przebywające w domach dziecka i rodzinach zastępczych bardzo często nie mają uregulowanej sytuacji prawnej. Oznacza to w wielkim skrócie tyle, że ich rodzice biologiczni nie są pozbawieni pełni praw rodzicielskich - a dziecko nie może trafić do adopcji i tkwi w pewnego rodzaju zawieszeniu oraz "poczekalni" do innego, nowego życia. 

Zdarza się, że oczekuje całymi tygodniami, miesiącami, a niekiedy nawet latami na dalszy rozwój wydarzeń i kolejne decyzje opieszałych instytucji. Smutna prawda jest taka, że wielu wychowanków placówek w tym czasie - mówiąc brutalnie - "zestarzeje się" i osiągnie wiek, w jakim ich szansa na adopcję spadnie niemal do zera. Czasami dzieje się tak tylko dlatego, że rodzicom biologicznym daje się wciąż nowe - zupełnie niezasłużone i nieuzasadnione - szanse...

"Wie pani, jak koordynator rodzin przyszedł do rodziców Mariki i Damiana, bezpośrednio po zabraniu chłopca do placówki, w domu już było po nim posprzątane. Zniknęło łóżeczko dziecka, nic, jakby w tym domu nigdy nie mieszkał noworodek. Tam po dzieciach już nie było śladu. Jak rozmawiać z takimi rodzicami o planie odzyskania dziecka, kiedy oni już...kiedy już nie było tam dla dzieci miejsca (...) Mieli dziesiątki, setki szans - z żadnej nie skorzystali, wszyscy latami chcieli im pomóc, ale oni nie byli zainteresowani (...) Damian nie zna znaczenia słowa mama. Wie z opowieści, z bajek, z przedszkola, że to osoba, która kocha, opiekuje się, chroni dziecko. On nie ma takiej osoby, nie doświadczył takiego uczucia (...)"

źródło: www.pomozeszpomoge.pl  

 

Moi Drodzy, ja naprawdę staram się nikogo nie oceniać i nie potępiać! W życiu zdarzają się przecież różne dramatyczne sytuacje, różne egzystencjalne zakręty i wyboje - które trudno pokonać nawet w pojedynkę, a co dopiero z kilkorgiem dzieci pod opieką... Ale mimo wszystko uważam, że w stosunku do rodziców biologicznych powinno się wymagać "ciut" więcej, niż tylko odwiedziny w placówce raz na kilka miesięcy...Bo dla nich tych kilka miesięcy to zaledwie jakiś krótki wycinek z życia - a dla dziecka przebywającego w pieczy instytucjonalnej to jest po prostu WIECZNOŚĆ,  bardzo często decydująca o jego całym przyszłym losie! 

 

W tej kwestii nasz polski system jest nadal niewydolny, a jako nadrzędny cel zapisany w prawie podaje się ochronę i umacnianie rodziny biologicznej - co niestety najczęściej ma bardzo niewiele wspólnego z faktycznym DOBREM DZIECKA. Piękne hasło, niesione na sztandarach wielu instytucji i ugrupowań politycznych - ale w praktyce okazuje się tylko pustym, nic nieznaczącym frazesem.

 

"Gdzieś tam, za konarami tych zasypiających drzew, jest nasz dom. Dom anonimowych dziewczynek w mysich kitkach i zbyt szybko dojrzewających chłopców, sióstr i braci od pożałowania godnego życia (...) Dom - poczekalnia. Dom ze sznurami schnących w nieskończoność pieluch - dowodów na obecność najmłodszego pokolenia sierot, chodzących po smutnym podwórku w równych rządkach, jak mała armia dobrowolnych straceńców. Doskonale pamiętam te blade buzie maluchów, ich zapadnięte oczy, nieprzyzwoicie dorosłe i niepasujące do miniaturowych ciałek. Wreszcie dom, w którym dobrze czuli się tylko dorośli - bo tylko oni potajemnie, o znanej sobie godzinie, szybko opuszczali wypełnione dziećmi sale, uciekali z ciemnych korytarzy, aby wrócić do swoich prawdziwych domów. Domów - portów. Tam triumfalnie wciągali na maszt marzeń flagę rodzinności (...)"

"Teren domu dziecka rozciągał się złośliwie nieopodal krzyżujących się i rozchodzących torów kolejowych. Tymi torami dość często przejeżdżały wagony towarowe, czasami nawet pasażerskie, przypominające mieszkańcom sierocińca, że jest jeszcze inny świat, pełen normalnych mieszkań i spotkań. Ktoś zawsze na kogoś gdzieś czekał. Ktoś inny tęsknił. Zupełnie inaczej niż w ścianach sierocińca, gdzie zmieniały się tylko wychowawczynie (...)"

Barbara Kosmowska - "Gobelin"

 ________________________________

zdjęcia w poście: pixabay.com/Alexas_Fotos