Miejsca na ukojenie nerwów. Bory Dolnośląskie - Wrzosowisko Przemkowskie i Pustynia Kozłowska w pakiecie.

Ostatnie dni były - z wiadomych przyczyn - pełne skrajnych emocji. Jeśli obserwujecie mnie w mediach społecznościowych to moje zdanie na temat aktualnych wydarzeń już znacie - dlatego póki co nie będę się powtarzać i poruszać tej kwestii szerzej na blogu. Nadmienię tylko,że w sobotę wyszliśmy na ulice Wrocławia razem z setkami innych wk******ch ludzi i wykrzyczeliśmy razem z nimi nasz bunt wobec tego,co się dzieje - natomiast niedzielę postanowiliśmy poświęcić w całości Bąblowi i poszukać jakiegoś odludnego, spokojnego miejsca,które choć trochę ukoi nasze nerwy.

Padło na Bory Dolnośląskie - największy w Polsce kompleks leśny i raj dla grzybiarzy,słynący ze swoich pięknych wrzosowisk oraz piaszczystych wydm. Junior już od jakiegoś czasu bardzo chciał przekonać się na własne oczy,jak wyglądają  nasze rodzime polskie pustynie - więc urządziliśmy sobie pięciokilometrowy spacer po lesie,by dotrzeć na jedną z nich. 

 

Pustynia Kozłowska na terenie Przemkowskiego Parku Krajobrazowego jest wprawdzie dość dobrze ukryta,lecz dla chcącego nic trudnego. Chyba najprościej będzie,jeśli podam Wam tutaj konkretne współrzędne geograficzne - CMJ5+73 Kozłów - dzięki którym powinniście trafić na miejsce bez większych problemów.

Cała trasa przez las prowadzi wzdłuż dobrze ubitej,szutrowej drogi. Śmiało można wybrać się zarówno na pieszą wędrówkę,jak i na przejażdżkę rowerami albo z dziecięcym spacerowym wózkiem (mając jednak na uwadze fakt,że potem trzeba go będzie przez krótki odcinek wlec po piasku). Trochę żałuję,że nie pojawiliśmy się tam wcześniej, w okresie kwitnienia wrzosów - ale na pewno jeszcze wrócimy w przyszłym roku, bo na początku września widoki musiały być naprawdę niesamowite! Zdecydowanie warto zabrać ze sobą jakieś nieduże wiaderko albo koszyk dla dziecka,ponieważ nawet nie zbaczając z głównego traktu i nie wchodząc głęboko między drzewa można bez trudu nazbierać maślaków i podgrzybków,które rosną przy samej drodze.

Po około pięciu kilometrach robi się nieco bardziej piaszczyście i grząsko. Docieramy na wspomnianą pustynię,która do 1992 roku była terenem radzieckiego poligonu wojskowego - a jej wydmy stanowiły tarczę dla rakiet i pocisków artyleryjskich. Obecnie obszar Pustyni Kozłowskiej jest znacznie mniejszy,niż jeszcze kilkanaście lat temu. Pojawia się tu również coraz więcej roślinności (w sposób naturalny oraz wskutek planowych nasadzeń) - ale dla dziecka nadal jest to ogromna frajda i "największa piaskownica świata", a dla dorosłych idealne miejsce wypoczynku i błogiej ciszy,przerywanej tylko odgłosami ptaków.

Powrót na zmęczonych nogach okazał się dla Bąbla jak zwykle sporym wyzwaniem - ale urozmaiciło go bliskie spotkanie z jeleniem,tropienie śladów zwierząt i wizyta przy lizawce dla saren. Plenerowe zajęcia przyrodnicze uważamy zatem za bardzo udane - a my naładowaliśmy dzięki nim  akumulatory,by odrobić kolejne lekcje z demokracji ↯↯↯