Znacie na pewno historię wielkiej miłości Romea i Julii oraz zaciekłe spory, jakie toczyły między sobą rodziny Montekich i Kapuletich. Tamta opowieść rozwinęła się na wskroś tragicznie i niestety Szekspir nie przewidział dla niej szczęśliwego zakończenia. W "Ćmonach i Smeśkach" już tak drastycznie nie jest - choć w fabule ewidentnie daje się dostrzec kilka podobieństw, które od razu przywodzą na myśl losy dwójki kochanków z Werony.
Akcja książeczki autorstwa twórców kultowego "Gruffalo" rozgrywa się na jednej z odległych planet, zamieszkiwanej przez skłócone ze sobą kosmiczne plemiona. Ćmony to czerwone istoty, które noszą zabawne fryzury, sypiają w tradycyjnych łóżkach i popijają posiłki różowym mlekiem, natomiast ich ulubionym zajęciem jest taplanie się "w chlupiącym blejorku". Smeśki z kolei są zupełnie łyse, noce spędzają w wykopanych w ziemi dziurach, w ich menu znajdziecie głównie czarną herbatę oraz zieloną potrawkę - a do najczęstszych zabaw małych Smesiątek należy skakanie po "spadziurku".
Już na pierwszy rzut oka można zauważyć, że oba plemiona różni i dzieli niemal wszystko. Próżno poszukiwać między nimi jakichkolwiek wspólnych cech czy zainteresowań. Wzajemną niechęć oraz antypatię podsycają dodatkowo seniorzy obu rodów - bardzo do siebie uprzedzeni i starający się za wszelką cenę nie dopuścić do tego, by pomiędzy Żanetką Ćmonką i Arturkiem Smeśkiem rozkwitły jakiekolwiek cieplejsze uczucia.
Zakochani postanawiają jednak postąpić po swojemu - wbrew powszechnym uprzedzeniom, stereotypom i plemiennym konwenansom. Pewnej nocy planują ucieczkę, wsiadają razem do kosmicznej rakiety i zamierzają poszukać dla siebie zupełnie nowego miejsca zamieszkania, z dala od swoich zwaśnionych rodzin.
Całego dalszego przebiegu tej historii oczywiście Wam nie zdradzę -
ale chciałabym nadmienić, że w moim odczuciu jest ona bardzo uniwersalna i wielowymiarowa.
Z jednej strony ukazuje potęgę miłości i przyjaźni ponad wszelkimi podziałami. Tak naprawdę nieistotne jest, jak wyglądamy i z jakiego środowiska się wywodzimy - ponieważ zawsze znajdzie się coś, co może nas ze sobą połączyć i sprawić, że dobrze czujemy się w swoim towarzystwie. (W przypadku Arturka i Żanetki było to śpiewanie piosenek, opowiadanie sobie bajek oraz wspólne wspinaczki na drzewa zwane galaretowcami).
Z drugiej strony zwraca też uwagę na bezsensowne spory i kłótnie, których przy odrobinie dobrej woli można przecież uniknąć. Końcowa dedykacja "wszystkim dzieciom uchodźcom" ma tutaj szczególne znaczenie i sugeruje, że autorom chodziło również o konflikty zbrojne. W ich wyniku ogromne rzesze dzieci znajdują się nagle w zupełnie nieznanym sobie otoczeniu, gdzie jest im bardzo trudno nawiązać nowe relacje, zasymilować się oraz znaleźć kolegów, którzy nie będą patrzyli na nich przez pryzmat ich pochodzenia.
Wspomnianym "uchodźcą" można być też na wiele innych sposobów. To smutne, ale dzieci niejednokrotnie są źle traktowane lub wykluczane z grupy rówieśniczej ze względu na swoją chorobę, niepełnosprawność czy jakiekolwiek inne cechy, które odbiegają od tak zwanej "ogólnie przyjętej normy"... :(
Reasumując, "Ćmony i Smeśki" to książka o bardzo aktualnej i ważnej tematyce -
ucząca otwartości, empatii oraz zrozumienia dla cudzej odmienności.
Można odnieść ją do wielu różnych sytuacji, z którymi dziecko spotyka się na co dzień -
a i niektórym dorosłym zapewne przyda się taka lekcja pokory oraz tolerancji!
Nasza Księgarnia
tekst: Julia Donaldson
ilustracje: Axel Scheffler
stron: 32
Coś czuję, ze to książka dla mojego synka, już zapisuje na listę
OdpowiedzUsuńCzasami im prościej pokazujemy pewne tematy tym bardziej wydają się oczywiste. Świetna propozycja, by stać się choć odrobinę bardziej otwartym w wielu sferach.
OdpowiedzUsuńPiękna bajka, która w prosty sposób pokazuje dzieciom to co jest najważniejsze :)
OdpowiedzUsuńMyślę, że i dorosłym też ta abjka się przyda
UsuńKrystyna
Piękne i mądre przesłanie w fatalnym tłumaczeniu. Im dłużej mam tę książkę, tym bardziej to do mnie dociera:(
OdpowiedzUsuńCo mi się bardzo podoba w tej książce to na pewno jest to płynny tekst i mądre przekazy dla wszystkich...
OdpowiedzUsuńsuper, mój Stasio uwie;bia książeczki z potworami :-)
OdpowiedzUsuńDla mnie ilustracje z tej książki wygrywają 😍
OdpowiedzUsuńZawsze się zastanawiam,
OdpowiedzUsuńskąd autorzy biorą takie pomysły na ludzików i książki,
niesamowita wyobraźnia :-)
Podobają mi się, takie zwariowane i nietypowe te postaci:-))
UsuńI jeszcze wszystko oprawione w fantastyczną grafikę, nic tylko cieszyć się przygodą. :)
UsuńFajnie, że książka ma tak mądre przesłanie. Te postacie jednak jakoś do mnie nie przemawiają :(
OdpowiedzUsuńCzytając pierwsze tytuł nie bardzo rozumiałam o co chodzi :D Przekaz książki jest naprawdę na czasie :) Ilustracje i postacie pomysłowe, a lekcja tolerancji każdemu się przyda.
OdpowiedzUsuńCiekawa książeczka i jak widzę wiele nauczy
OdpowiedzUsuńI takich właśnie książek poszukujmy dla młodych czytelników, zwłaszcza w kontraście do tego, co obecnie dzieje się w społeczeństwach.
OdpowiedzUsuńW pierwszej myśli pomyliły mi się ze Smerfami a tu proszę, całkiem ciekawa książeczka naszych czasów!
OdpowiedzUsuńFaktycznie - Romeo i Julia XXI wieku :)
OdpowiedzUsuńTakie książki bardzo cenię!
OdpowiedzUsuńHistoria jaką opowiada jest naprawdę piekna i z przesłaniem
OdpowiedzUsuńta książka bardzo mnie kusi, myślę, ze przypadnie do gustu moim dzieciakom <3 bo mi się bardzo podoba
OdpowiedzUsuń