Jestem mamą i piję ciepłą kawę - czyli o tym, że dziecko NIE JEST najważniejsze!

Są stoliki kawowe nowoczesne, klasyczne, skandynawskie i secesyjne. Są takie w stylu retro - oraz bardziej futurystyczne. Są minimalistyczne - a także niezwykle bogato rzeźbione i zdobione. Niezależnie od tego, jakie preferujesz i jaki zajmuje honorowe miejsce w Twoim salonie - każdy z nich wręcz prosi się, by usiąść przy nim choć na chwilę z aromatyczną, gorącą kawą, która z samego rana pobudzi Cię do działania i zapewni Ci energię na cały nadchodzący dzień (lub chociaż na kilka najbliższych godzin, dopóki nie pojawi się jakieś dodatkowe wsparcie ;))

Odnoszę wrażenie, że taka matczyna kawa stała się na przestrzeni ostatnich lat nie tylko bohaterką licznych internetowych memów, ale również SYMBOLEM - oraz w pewnym sensie wykładnią tego, w jaki sposób ustalamy swoje priorytety i jak godzimy bycie mamą z innymi życiowymi rolami.  

zdjęcie: www.fr.freepic.com

Wiadomo, że sporo zależy od wieku naszego dziecka, jego charakteru i indywidualnych potrzeb. Jednemu niemowlakowi do zachowania pogody ducha wystarcza sucha pieluszka, pełen brzuszek i zajmująca grzechotka w dłoni - inny natomiast (zwłaszcza ten określany mianem High Need Baby) będzie potrzebował ciągłego noszenia, tulenia i Twojej nieustannej obecności, a każda próba odłożenia go choć na krótki moment do łóżeczka zakończy się autentycznymi spazmami i rozdzierającym płaczem. 

Tutaj akurat nie ma z czym dyskutować - bo na tak wczesnym etapie rozwoju emocje i potrzeby dziecka są najbardziej istotne, a ich zaspokajanie przez rodziców to kwestia kluczowa dla zbudowania bliskości i prawidłowej więzi. Dlatego znam z autopsji i jestem w stanie zrozumieć, że czasami faktycznie w życiu każdej mamy zdarzają się sytuacje podbramkowe i przypominające istny Armageddon - w których wypicie ciepłej kawy, szybki prysznic czy nawet samotna wizyta w toalecie graniczy niemal z cudem...

Niemniej jednak, kiedy słyszę od spotkanej na ulicy znajomej, że ona tej przysłowiowej ciepłej kawy nie wypiła ani razu od ponad trzech lat, nie przespała w całości ani jednej spokojnej nocy, ani razu nie wyszła z domu zupełnie sama (bez dziecka uczepionego kurczowo jej matczynej spódnicy) - to myślę sobie, że ja bym tak po prostu nie potrafiła!
 

Bo wiecie, ja zawsze byłam typem introwertycznego samotnika. Lubiłam wprawdzie spędzać czas w wąskim gronie sprawdzonych znajomych  - ale jednocześnie bardzo ceniłam sobie chwile totalnej alienacji, swobody i przebywania wyłącznie we własnym towarzystwie. Moment pojawienia się  Bąbla oczywiście dużo zmienił i zapoczątkował w naszym życiu prawdziwą rewolucję - lecz moja osobowość nie odmieniła się nagle diametralnie, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki ! Nadal niesamowicie potrzebuję chwili wytchnienia od reszty świata, spokojnego czasu tylko dla siebie, skupienia się na własnych myślach i wewnętrznych odczuciach. Sądzę zresztą, że każda z nas tego potrzebuje - zwłaszcza w sytuacjach tak zwanego "zmęczenia materiału", kiedy ma się ochotę tylko trzasnąć drzwiami i uciekać gdzie pieprz rośnie od codziennej, rodzicielskiej rutyny!

zdjęcie: www.malodesign.pl

Dlatego też jakiś czas temu stworzyłam sobie listę, którą traktuję jak swoją prywatną świętość - 

i realizuję skrupulatnie dla własnego zdrowia oraz komfortu psychicznego. 

Raz dziennie - tytułowa ciepła kawa, wypita niespiesznie i we względnej ciszy. Dużo cukru, jeszcze więcej mleka. Taki mój osobisty rytuał, krótka chwila słodkiego zapomnienia. 

Raz w tygodniu - domowe SPA za zamkniętymi drzwiami łazienki. Wszystkie te pachnące mazidła, kremy i maseczki - przy ulubionej muzyce, dobrej książce i świeczkach, ewentualnie lampce czerwonego wina. (Nie wiem, jak u Was - ale w moim przypadku zadbany wygląd zewnętrzny to dodatkowe 1000 punktów do dobrego samopoczucia i większej pewności siebie!)

Raz w miesiącu - samotny wypad na miasto, wizyta w kinie albo dobrej restauracji.  Nazywam to "randką z samą sobą" - i przynajmniej zawsze mam pewność, że nie rozczaruję się towarzystwem ;) 

Raz na 2-3 miesiące - spotkanie z koleżanką na babskich plotkach, wspólne zakupy i pizza w ulubionej knajpce. (Kate, jeśli to czytasz - będziesz wiedziała, że piszę właśnie o Tobie ;) ) 

Raz w roku - krótkie wakacje bez dziecka, tylko we dwoje. Wiem, że dla niektórych rodziców to pewnie absolutnie nie do pomyślenia - ale osobiście jestem zdania, że skoro w ciągu całego roku zapewniamy naszemu Bąblowi co najmniej kilkadziesiąt lokalnych wycieczek, dalszych podróży w nieznane i najróżniejszych spontanicznych rodzinnych wypadów - to nam też się coś od życia należy i zasługujemy na kilkudniową przerwę, którą wreszcie będzie można nazwać prawdziwym odpoczynkiem ;)

zdjęcie: www.legionathletics.com

A teraz jeszcze ta druga, najbardziej kontrowersyjna kwestia

- czyli dlaczego dziecko NIE JEST najważniejsze?

Otóż dlatego, że każda osoba w rodzinie to odrębna jednostka - która jest tak samo ważna i powinna być traktowana na równi z innymi. Każdy z nas ma swoje pragnienia, pasje i zainteresowania, które chce rozwijać. (Nie chciałabym, by moje dziecko kiedykolwiek usłyszało ode mnie: "Musiałam wszystko dla Ciebie poświęcić, całkowicie zrezygnować ze swoich marzeń, stać się męczennicą i cierpiętnicą.") Każdy potrzebuje jakiejś własnej nienaruszalnej przestrzeni, którą pozostali powinni uszanować. Każdy musi też w pewnych sytuacjach nauczyć się czekać na swoją kolej - respektować cudze granice i dać pozostałym szansę na samorealizację. Na tę symboliczną "ciepłą kawę", która czasami po prostu najlepiej smakuje w samotności. Na tę odrobinę zdrowego egoizmu, który w ostatecznym rozrachunku wychodzi wszystkim na dobre.