Jesień z książką. Nowości wydawnicze od grupy Publicat. / "Reksio.Zimowa przygoda", "To MY dzieci świata", "Moje ulubione dobranocki", "Rodzina Wafelków" /

"Rodzina Wafelków. Porady na dziecięce sprawy" 

tekst : Joanna Krzyżanek  

ilustracje : Zenon Wiewiurka 

stron : 128

Rodzina Wafelków mieszka sobie w Starym Knedelkowie. To typowa familia 2+2 - z synem Filipem w wieku szkolnym oraz córką Lusią, uczęszczającą do przedszkola. Sama książka jest już natomiast bardzo niesztampowa - ponieważ poza krótkimi historiami uwieńczonymi stosownym morałem zawiera również bardzo konkretne, rzeczowe porady skierowane do kilkulatków.

Wskazówki - adekwatnie do wieku bohaterów - dotyczą przede wszystkim rzeczywistości szkolnej i przedszkolnej. Nie tylko ułatwiają dziecku nawiązywanie relacji, współpracy oraz odnalezienie się w grupie rówieśniczej - ale również uczą wielu dobrych nawyków, postaw ekologicznych i prozdrowotnych.

Dziecko dowie się z nich między innymi dlaczego tak ważny jest recykling, zbilansowana dieta i aktywność fizyczna - a także jak efektywnie przyswajać wiedzę, być bezpiecznym uczestnikiem ruchu drogowego oraz pomagać potrzebującym. Autorka kładzie również spory nacisk na czytanie książek - co  w Jej sytuacji zupełnie zrozumiałe ;) -  i przestrzega czytelników przed ich niewłaściwym traktowaniem.

Mówiąc krótko, książka Joanny Krzyżanek to w równej części poradnik, elementarz i kodeks pewnych zachowań - oraz prawdziwa skarbnica wiedzy i życiowej roztropności, którą każde dziecko powinno posiąść.

"Reksio. Zimowa przygoda" 

tekst : Maria Szarf

ilustracje : Helena Filek-Marszałek, Krystyna Lasoń 

stron : 32

Kto z nas nie zna Reksia ? To przecież kultowa postać polskiej animacji ! Osobiście już dwukrotnie odwiedziliśmy go w Bielsku-Białej - więc tym bardziej ucieszyła nas kolejna książeczka z jego perypetiami :)

Tym razem Reksio przeżywa swoją zimową przygodę : konstruuje narty z desek, dokarmia głodne i zziębnięte wrony, jeździ na łyżwach po zamarzniętej sadzawce - a jednocześnie ratuje z opresji Adasia, pod którym załamuje się zbyt cienki lód. 

Książeczka uczy najmłodszych wzajemnej pomocy w potrzebie - oraz ostrzega przed nadmierną brawurą. Zaleca ostrożność i rozwagę podczas dziecięcych zabaw - i pokazuje konsekwencje, jakie mogą nas spotkać, jeżeli nie przestrzegamy konkretnych zasad bezpieczeństwa. 

Jestem przekonana, że taka lekcja zdrowego rozsądku i bezinteresownej przyjaźni przyda się niejednemu energicznemu, żywiołowemu maluchowi. Naszemu Bąblowi na pewno! - więc i Was zachęcam do sięgnięcia po tę pięknie wydaną,  wartościową lekturę.

"Moje ulubione dobranocki"

praca zbiorowa

stron : 216

"Moje ulubione dobranocki" to krótkie, kilkustronicowe opowiastki - które idealnie nadają się do wieczornego czytania. Zanim nasz Bąbel ostatecznie zapadnie w sen - może wysłuchać jeszcze opowieści o księżniczce Chichotce, śmieciarce bałaganiarce, Mrówoniu, Beznadzieju czy tycich rozbójnikach.

Bajeczki napisane zostały przez wielu znanych i cenionych polskich autorów - jak chociażby Irena Landau, Agnieszka Frączek czy Liliana Fabisińska - więc na pewno łatwo Wam sobie wyobrazić, że są to historie piękne, pouczające, a bardzo często również łamiące stereotypy.

Okazuje się, że nie każdy smok musi być od razu zły - ponieważ groźny wygląd nie zawsze idzie w parze z charakterem. Straszna bajkowa Baba-Jaga również może zamienić się w sympatyczną Babę-Agę, która doskonale zna się na ziołolecznictwie i smaruje chorą kurzą łapkę swojej chatki maścią z pokrzyw. 

Oprócz  takich fikcyjnych postaci, będących jedynie wytworem literackiej wyobraźni - spotkamy tu także dzieci, przeżywające na kartach książki najróżniejsze przygody, radości i rozterki ; zastanawiające się nad znaczeniem pewnych słów czy zjawisk. Opisane historie świetnie im te zjawiska tłumaczą, pozwalają lepiej zrozumieć świat - i spać spokojnie, śniąc o książkowych bohaterach :)

Dużym atutem tego wydania są też piękne , kolorowe ilustracje - choć osobiście lubię spójność takich zbiorowych prac i wolałabym, żeby wszystkie były utrzymane w tej samej lub chociaż zbliżonej stylistyce.

"To MY dzieci świata" 

tekst : Eliza Piotrowska

ilustracje : Hubert Grajczak 

stron : 64

Genialna Eliza Piotrowska  zaprasza nas w literacką podróż dookoła naszego globu , poprzez bardzo różne kraje i odmienne kultury. Towarzyszymy bohaterom zarówno w bliższych , jak i dalszych oraz bardziej egzotycznych zakątkach świata : od Czech, poprzez Skandynawię, Azję i Stany Zjednoczone, aż po odległą Australię, gorące afrykańskie pustynie i lodowatą Arktykę. 

W bardzo przystępnej komiksowej formie przemycono tutaj całe mnóstwo ciekawostek na temat poszczególnych państw, panujących w nich zwyczajów i warunków atmosferycznych. Razem z bohaterami poznajemy między innymi najważniejsze święta, tradycyjne potrawy oraz ulubione zabawy, jakie towarzyszą na co dzień dzieciom w aż 28 różnych krajach. 

Wspólne czytanie, a nawet samo przeglądanie niesamowicie barwnych ilustracji może stać się naprawdę świetnym pretekstem do rozmowy z dzieckiem o różnicach w wyglądzie, kulturze i stylu życia. Myślę, że właśnie od takich książeczek powinny zaczynać się domowe dyskusje na temat tolerancji i otwartości na wszelką odmienność - a także zaszczepianie w dziecku zamiłowania do podróży i poszerzania własnych horyzontów.

Uważam zresztą, że taka lektura może przydać się również wielu dorosłym - ponieważ to w naszej mentalności i sposobie postrzegania świata są często zakorzenione różne bariery i opory przed "innością", natomiast dla dzieci wszelka różnorodność jest jak najbardziej normalna i przyjmowana zupełnie naturalnie.   

Oprócz wspólnego poznawania świata i jego mieszkańców możemy również ćwiczyć z dzieckiem swoją spostrzegawczość - i odnajdować poszczególnych bohaterów pojawiających się na kolejnych stronach , porównując ich z imiennymi postaciami z wewnętrznej okładki.

Co by było, gdybyśmy nie mieli dziecka? Rozważania o niepłodności i sensie życia.

Być może robiłabym teraz karierę i odnosiła spektakularne sukcesy. Codziennie rano ubierałabym białą bluzkę, idealnie skrojony żakiet i ołówkową spódnicę, układałabym perfekcyjną fryzurę i malowała usta na intensywną czerwień. Zamiast wygodnych balerinek wyciągałabym z szafy niebotycznie wysokie szpilki - natomiast swoje rzeczy nosiłabym w lśniącej eleganckiej aktówce, a nie poupychane po kieszeniach razem z kauczukową piłką, przeżutym wafelkiem i znalezionym na podwórku kamykiem...

A może zupełnie zamknęłabym się w domu, straciła ochotę na jakiekolwiek kontakty z ludźmi, wpadła w depresję, całymi dniami oglądała w telewizji bzdurne, odmóżdżające seriale, piła drinka za drinkiem, użalała się nad sobą i wciąż od nowa przeżywała traumę niepłodności - do tego stopnia, że nawet mój własny pies miałby mnie w końcu serdecznie dosyć...

zdjęcie : pixabay

Być może żylibyśmy z Małżem bardzo intensywnie, podróżując do wielu ciekawych zakątków, kosztując w każdym z nich przysmaków regionalnej kuchni i wypełniając swoje albumy egzotycznymi widoczkami, na których tylko my - rodzina "dwa plus zero". Może korzystalibyśmy z życia próbując wszelkich istniejących sportów ekstremalnych, skacząc na bungee albo ze spadochronem, balując do upadłego, wędrując w wesołym towarzystwie od klubu do klubu i wychylając jednym duszkiem szampana, buzującego w nas do spółki z adrenaliną...

A może nasze małżeństwo już dawno przestałoby istnieć, bo nie umielibyśmy żyć tylko we dwoje, codziennie przechodząc setki razy obok zamkniętego na klucz i zupełnie pustego pokoju, który wedle wszelkich planów miał być tym dziecięcym. Może zeżarłyby nas wzajemne pretensje, żale i poczucie winy. Może żylibyśmy nie razem, lecz tylko obok siebie - coraz bardziej od siebie oddaleni, hermetycznie opakowani w dwóch zupełnie innych, odrębnych światach...

zdjęcie : pixabay

Być może byłabym bardziej wyspana, wypoczęta i mniej zestresowana. Miałabym więcej czasu na rozwój własnych pasji, pielęgnację urody, zakupy w babskim gronie i wielogodzinne wypady w miasto. W lustrze widziałabym brwi idealnie wyregulowane, włosy bez najmniejszego odrostu, ciało wspaniale opalone i niesłychanie jędrne - wyrzeźbione bieganiem, rowerem, ćwiczeniami z Chodakowską czy treningiem na siłowni...

A może wcale nie miałabym ochoty na to wszystko - i nawet patrzeć na siebie w tym lustrze by mi się nie chciało...Może byłaby we mnie jedynie chęć, żeby rozpieprzyć to szkło i swoje odbicie w drobny mak - by rozsypało się na milion maleńkich kawałków zupełnie tak samo, jak moja krucha, niepłodnościowa psychika...

***

Może nasze mieszkanie przypominałoby to z katalogu Ikei - byłoby na błysk wypucowane, pozbawione odcisków małych łapek na drzwiach i lustrach, bez rozlanego na podłodze soku i ścian pomalowanych wściekle różową kredką. Pewnie na samym środku salonu nie mielibyśmy huśtawki, plastikowego ogrodowego domku, dmuchanego baseniku wypełnionego balonami i kolorowymi piłkami. Nie potykalibyśmy się co chwilę o rozrzucone klocki, samochodziki i całokartonowe książeczki. Nie dzielilibyśmy sofy z pluszowym królikiem, łosiem i dziesiątką innych, usadzonych w rzędzie przytulanek...

A może czulibyśmy się tutaj nie jak w domu - tylko jak w muzeum albo na sklepowej wystawie. I bylibyśmy jak te eksponaty - piękni i odpowiednio ustawieni, ale zupełnie martwi w środku...

zdjęcie : pixabay

 
Cholera, nie umiem na te pytania jednoznacznie odpowiedzieć. 

Nie jestem w stanie przewidzieć i zwizualizować sobie - "co by było, gdyby..." 

Gdybyśmy swego czasu nie zdecydowali się na adopcję - 

nasze losy mogłyby potoczyć się równie dobrze 

zarówno w jednym, jak i w drugim kierunku...

Najpewniej wcale nie byłoby tak zero-jedynkowo i skrajnie.
Najpewniej z czasem umielibyśmy znaleźć jakiś złoty środek  
pomiędzy wielką tęsknotą za potomstwem, a byciem tylko we dwoje. 

( W końcu zawsze towarzyszyło nam głębokie przekonanie, 
że nasze życie i związek tak czy siak mają głęboki sens -
zarówno z dzieckiem, jak i bez niego ) ... 

Znam też zresztą całkiem sporo par, u których początkowe przymusowe child-less  -
z biegiem czasu ewoluowało i zamieniło się w pełni akceptowalne 
oraz szczęśliwe child-free z wyboru .

 Więc dzisiaj celowo zostawiam ten wpis taki niedokończony i niedopowiedziany -
zwłaszcza dla tych, których temat niepłodności bezpośrednio dotyczy. 
Niech każdy z Was znajdzie swoją własną, osobistą odpowiedź...

Jesienne prace plastyczne : liście z masy porcelanowej DIY. Przepis na suchą porcelanę / zimną porcelanę.

Masa porcelanowa (inaczej sucha porcelana lub zimna porcelana ) jest już od dłuższego czasu naszą ulubioną masą plastyczną. Przy odrobinie wyobraźni można zrobić z niej prawie wszystko, wspaniale prezentuje się pomalowana farbami oraz polakierowana - i w zasadzie jedynie proces jej wysychania wymaga od nas chwili cierpliwości. 

Przepis na masę porcelanową 

Przepis na masę porcelanową podawałam na blogu całkiem niedawno, w TYM POŚCIE - ale po kilku eksperymentach dodam jeszcze, że warto wzbogacić tamtą recepturę o 1-2 łyżki soku z cytryny, a zamiast oleju można dolać również odrobinę oliwki dla niemowląt. Oprócz tego potrzebujemy tylko kleju wikol oraz mąki ziemniaczanej - a masa porcelanowa nie wymaga od nas wypiekania w piekarniku, ponieważ sama schnie stosunkowo szybko, pozostawiona na blaszce w temperaturze pokojowej. 

Jesienne liście z masy porcelanowej - 

instrukcja wykonania krok po kroku. 

1 szklankę kleju wikol,

1,5 szklanki mąki ziemniaczanej 

3 łyżki oleju lub oliwki dla niemowląt 

1-2 łyżki soku z cytryny -

1) łączymy ze sobą w misce , mieszamy i wyrabiamy aż do uzyskania gładkiej, 

pozbawionej grudek konsystencji.

2) rozwałkowujemy masę, przykładamy do niej papierowy szablon w kształcie liścia -

i obrysowujemy go dokładnie wykałaczką , a następnie wycinamy małym nożykiem ;

3) wykałaczką żłobimy również nerwy liścia, 

starając się w miarę wiernie oddać ich naturalny układ ;

 

4) wycięte liście z masy porcelanowej  układamy delikatnie w okrągłej miseczce -

żeby ostatecznie ich brzegi pozostały lekko wywinięte ku górze ; 

5) pozostawiamy do wyschnięcia na 24-48 godzin (zależnie od grubości liścia) -

a następnie malujemy farbami i pociągamy warstwą bezbarwnego lakieru 

dla uzyskania pięknego połysku  

6) jeżeli zostanie Wam trochę niewykorzystanej masy porcelanowej -

wystarczy owinąć ją w folię aluminiową i włożyć do lodówki ;

przechowywana w ten sposób długo nie utraci swoich właściwości -

i będziecie mogli kroić ją kawałek po kawałku, wedle potrzeb :) 

Dekorując nasze liście z masy porcelanowej - użyłam zwykłych farb plakatowych i lakieru do paznokci z drobinkami brokatu. Muszę powiedzieć, że końcowy efekt przeszedł nawet moje najśmielsze oczekiwania - a gotowe listki wykorzystuję w naszym mieszkaniu jako świeczniki na tealighty, talerzyki na biżuterię oraz efektowne podstawki na inne kobiece drobiazgi. 

Sama zabawa z suchą porcelaną spodobała nam się natomiast do tego stopnia -

że już w tej chwili pełną parą ruszyła produkcja dekoracji świątecznych i ozdób choinkowych, 

o których na pewno jeszcze niejeden raz przeczytacie na blogu :)

"Miś Koralik" i "Zabawne życie zwierząt domowych" - Wydawnictwo Wilga na jesień.

Lubię książeczki dla dzieci, które wydawane są całymi seriami. Odnoszę wrażenie, że nasz Bąbel mocniej identyfikuje się wówczas z bohaterami - przeżywając ich przygody jeszcze bardziej emocjonalnie i intensywnie, a także biorąc sobie do serca płynące z książek przesłanie. Właśnie taką przyjemną w odbiorze i lekką serią dla najmłodszych jest "Miś Koralik" Wydawnictwa Wilga - czyli zestaw czterech niewielkich objętościowo historyjek opowiadających o przygodach sympatycznego niedźwiadka i jego rodziny. 

Niby zwyczajne, krótkie opowiastki - a jednak jest w nich coś, co wyróżnia je spośród innych dziecięcych tomików. Każda z książek zawiera jakąś dodatkową inspirację - łatwą zabawę lub pracę plastyczną, którą możemy wykonać razem z dzieckiem w domu. Miś Koralik nauczy nas więc chociażby robienia papierowych wiatraczków, pacynek ze starych skarpet czy też banalnie prostych dekoracji do dziecięcego pokoju. Strasznie podoba mi się właśnie ten twórczy element - który świetnie rozwija dziecięcą kreatywność i udowadnia, że zawsze można zrobić przysłowiowe "coś z niczego". 

Oprócz tego, każda z książeczek ma też jakiś istotny dla dziecka przekaz. Dowiemy się z nich między innymi : dlaczego powinno się oszczędzać wodę,  jak zachowywać się bezpiecznie na drodze, dlaczego warto dbać o porządek w swoim otoczeniu oraz pomagać rodzicom w domowych obowiązkach. 

Dzięki prostym zadaniom i pytaniom kontrolnym na ostatniej stronie mały czytelnik uczy się również uważnego podążania za treścią lektury, czytania ze zrozumieniem i udzielania wyczerpujących odpowiedzi na temat rozgrywających się w książce wydarzeń. Chyba każdy, kto ma dziecko w wieku szkolnym - doskonale zdaje sobie sprawę z tego, jak ważne są takie umiejętności praktycznie na każdym etapie edukacji. Tym bardziej powinno zależeć nam na tym, żeby ćwiczyć je z dzieckiem już od najmłodszych lat - a seria o "Misiu Koraliku" może okazać się tutaj naprawdę pomocna :)

"Miś Koralik. Skarpetki" 

 "Miś Koralik. Rysa" 

"Miś Koralik. Bulbul"

"Miś Koralik. Okulary"

tekst : Grażyna Nowak-Balcer

ilustracje : Anna Zboina  

 "Zabawne życie zwierząt domowych"

James Campbell, Rob Jones

stron : 240

Przy okazji chciałabym polecić Wam również jedną propozycję dla nieco starszych dzieci (rekomendowaną dla wieku 6-12 lat). To przezabawna, przerysowana i mocno absurdalna książka autorstwa Jamesa Campbella - opowiadająca o życiu zwierząt, jakiego jeszcze z całą pewnością nie znacie ;)

O czym tak naprawdę myśli jamnik, kiedy zerka na długą kiełbaskę ? Jak nauczyć kota korzystania z toalety ? W jakie zabawy najlepiej bawić się ze swoim pupilem - a przy okazji zbyt mocno mu się nie narazić ? Czy faktycznie niektórzy ludzie trzymają swoje złote rybki w sedesie ? Na te i wiele innych pytań odpowiada autor : często zupełnie bez sensu , ładu i składu - ale kto by się tam przejmował ? ;) W końcu ta książka ma być lekturą na tak zwane odmóżdżenie oraz rozerwanie się - i już z samego jej wstępu wynika, że jest dedykowana odbiorcy, który ma spory dystans do WSZYSTKIEGO, "lubi śmiać się i chichotać" ;)

Jej ogromną zaletę stanowi fakt, że nie trzeba wcale czytać w sposób tradycyjny - rozdział po rozdziale, zdanie po zdaniu, strona po stronie. Można zaczynać i kończyć w zupełnie dowolnym miejscu - korzystając z drogowskazów pozostawionych przez autora na poszczególnych stronach lub też ... całkowicie je ignorując ;) 

Jednocześnie James Campbell uczciwie ostrzega nas, że informacje zawarte w jego dziele nie są ani zbyt wiarygodne - ani poparte naukową, merytoryczną wiedzą na temat zwierząt. W większości przypadków są po prostu totalnie zmyślone i wyssane z palca - ale właśnie to czyni tę książkę tak dowcipną, nietypową i inną niż standardowe, śmiertelnie nudne poradniki ;)

***

A Wy, jakie książki preferujecie - 

takie zupełnie serio, czy też pisane "z jajem" i humorem ? :)