Aż trudno uwierzyć, że to Polska ! Lazurowe jeziorko, plaża i piaszczyste wydmy w dolnośląskim Nowogrodźcu.

Czasami szukamy lazurowej wody, idealnie czystego piasku i innych elementów naszej wymarzonej wakacyjnej scenerii NIE WIADOMO, JAK DALEKO...Przemierzamy świat wzdłuż i wszerz, celujemy w coraz to odleglejsze i bardziej egzotyczne destynacje...A tymczasem, nam udało się odnaleźć to wszystko zaledwie 100 kilometrów od domu - na terenach kopalni Surmin-Kaolin w dolnośląskim Nowogrodźcu. 

Dzisiaj - zgodnie z obietnicą - 

dzielimy się z Wami tym naszym nowo odkrytym, małym kawałkiem raju :)

Kopalnia Surmin-Kaolin - krótki rys historyczny 

Kopalnia powstała w 1947 roku - i wyspecjalizowała się przede wszystkim w wydobywaniu gliny kaolinowej do produkcji ceramiki (z której zresztą słynie pobliski Bolesławiec). Z czasem obiekt przeszedł w ręce niemieckie, wokół utworzyły się gigantyczne hałdy białego i sypkiego jak mąka piasku, a w zagłębieniu wyrobiska powstało lazurowe jeziorko otoczone lasem  i piaszczystą plażą z dużą domieszką gliny. Na pewno zgodzicie się ze mną, że krajobraz jest tu przepiękny - a dla dziecka to cała masa atrakcji, zajmujących na wiele długich godzin ! 

 To co z tym zakazem wstępu ?

Wprawdzie na obszarze kopalni obowiązuje zakaz wstępu - ale jednocześnie wstęp ten nie stanowi żadnego problemu. Jadąc w kierunku kopalni z Bolesławca - skręcamy w dość wyboistą, polną drogę (po jednej stronie mamy zboże, po drugiej - uprawę kukurydzy). Uwaga: dziury są tutaj dość liczne i głębokie, więc posiadaczom aut z obniżonym zawieszeniem zalecam szczególną ostrożność. Można też zaparkować gdzieś na początku trasy - a na teren hałd kopalnianych przejść się pieszo, kilkunastominutowym spacerkiem. 

Najpierw musimy pokonać jeden niewielki piaszczysty nasyp i płytkie bajorko - a potem czeka nas podejście pod główną, najwyżej usypaną hałdę. Możemy pójść na żywioł i wspinać się samym jej środkiem - ale można też wybrać znacznie łagodniejsze i mniej strome zbocze po lewej stronie. Tak czy siak - jeśli traficie na bardzo wietrzną pogodę to najprawdopodobniej będziecie mieli piasek we włosach, oczach, a nawet między zębami ;)

Cała okolica przypomina pustynię z lazurową oazą pośrodku - albo przynajmniej  piaszczyste wydmy w Łebie :) Spotkamy tu zarówno pieszych, jak i rowerzystów - a my byliśmy nawet świadkami ślubnej sesji zdjęciowej, w trakcie której w końcowych ujęciach panna młoda brodziła po glinie w śnieżnobiałej sukni ;) Czasami zjawiają się też osoby z wykrywaczami metalu - by w wielkich hałdach kopalnianych poszukiwać rozmaitych ukrytych "skarbów". Generalnie rzecz biorąc - kopalnia kaolinu przyciąga jak magnes miłośników malowniczych widoków i zwolenników niepowtarzalnego klimatu, który z całą pewnością te okolice zapewniają.

Woda do lazurowego jeziorka doprowadzana jest przez rurociąg, stanowiący zwłaszcza dla dzieci nie lada atrakcję w postaci efektownej fontanny. Co więcej - jest wyjątkowo ciepła, więc niektórzy traktują ją jako coś w rodzaju gorącego źródełka. My akurat nie zdecydowaliśmy się na kąpiel - ale na pewno warto zabrać ze sobą odpowiedni strój i wszelkie plażowe gadżety dla dziecka. Bąbel miał ogromną radochę wykopując tunele, robiąc piaskowe babki i szusując z hałd kopalnianych jak z najlepszej zjeżdżalni świata ! Po kamienistych plażach Chorwacji taka przygoda była dla niego widocznie potrzebną, miłą odmianą ;)

Samo lazurowe jeziorko jest - według opowieści napotkanych osób - naprawdę głębokie. Im bliżej jego brzegu, tym podłoże staje się bardziej grząskie i gliniaste. W niektórych miejscach można zapaść się w glinie nawet po kolana - i zostawić w niej obuwie, które po takim "spacerku" prezentuje się tak, jak na jednym ze zdjęć ;) (Dlatego zalecam raczej chodzenie boso lub - jeśli macie co do tego jakieś obiekcje - w wysokich, gumowych kaloszach).

Jednym z nielicznych elementów krajobrazu , przypominającym nam o "polskości" tego miejsca - są rosnące wokół jeziorka brzozy. Gdyby nie one - można byłoby odnieść wrażenie, że faktycznie znajdujemy się w jakimś zupełnie innym, odległym  państwie i klimacie. Na potwierdzenie powiem Wam, że kiedy wysłałam zdjęcia stamtąd do naszych znajomych - odpisali mi : "A Was gdzie znowu poniosło? Przecież dopiero co wróciliście z zagranicznych wojaży !" 

Bąbel - jak widać - pokochał taplanie się w glinie ;) Moje klapki niestety tego sprawdzianu nie przetrwały - więc tuż po zakończeniu naszej wycieczki wylądowały w koszu na śmieci.  Na szczęście miały już kilka lat, były dość mocno wysłużone i zdezelowane - a ja bezpośredni kontakt z kaolinem tłumaczę sobie jako świetny, darmowy zabieg kosmetyczny (w końcu biała glinka jest składnikiem tak wielu profesjonalnych specyfików do całego ciała ! ;) )

Ogólnie rzecz biorąc, teren jest naprawdę rozległy i czysty, jak na nasze polskie realia. Oczywiście zawsze znajdzie się jakiś "Janusz", pozostawiający po sobie niedopałki czy puszki po piwie - ale w porównaniu z plażami nad Bałtykiem jest to środowisko niemal idealnie sterylne. Nie musimy na każdym kroku obawiać się, że nadepniemy na jakiś odłamek szkła - i nigdzie nie znajdziemy też "kwiatków" takich jak chociażby zużyte pampersy czy tampony, które nad polskim morzem zdarzają się niebywale często...

Sam powrót z hałd to też nie lada frajda - można z nich zjeżdżać, skakać, wzbijać przy tym całe tumany kurzu i pyłu ;) Czasami trzeba przedzierać się przez dość głębokie koleiny, usypane przez wiatr oraz jeżdżący tędy w ciągu tygodnia ciężki sprzęt. Ponieważ jednym z moich punktów na liście marzeń do zrealizowania było "zatańczyć dziki taniec na pustyni" - nie omieszkałam uczynić tego właśnie tutaj, bo druga taka okazja może mi się już nigdy w życiu nie przytrafić ;)

A ze szczytu najwyższej piaszczystej hałdy roztacza się taki oto piękny widok na całą okolicę.  

Jeśli znajdziecie się kiedyś w pobliżu Nowogrodźca - zajrzyjcie tu KONIECZNIE !

Gwarantuję Wam, że będziecie zachwyceni i pod wielkim wrażeniem :)