Adopcja dziecka , a reakcje otoczenia - historie prawdziwe.

Jako rodzice adopcyjni - zawsze jesteśmy w pewnym sensie na cenzurowanym. Co byśmy nie zrobili, jakbyśmy się nie starali i jakbyśmy swojego dziecka nie wychowywali - w wielu codziennych, społecznych sytuacjach nasze rodzicielstwo będzie przez innych ludzi postrzegane właśnie przez pryzmat adopcji...

Czego zdaniem sporej części populacji nam "NIE WOLNO" ? 

Czego robić "NIE POWINNIŚMY" ? Czego nam "NIE WYPADA" ?  

O swoich doświadczeniach opowiemy Wam my - 

autorka tego bloga oraz trzy inne zaprzyjaźnione mamy adopcyjne, 

które postanowiły podzielić się z Czytelnikami własnymi refleksjami.

foto: pixabay. com

Adopcja dziecka - reakcje otoczenia

Karolina / Nasze Bąbelkowo : Cześć Dziewczyny.  Bardzo dziękuję, że zdecydowałyście się zabrać głos - i przedstawić na łamach bloga swoje historie. Zacznijmy może od pytania, z jakim odbiorem spotkała się adopcja dziecka w Waszym najbliższym otoczeniu ? Czy odczułyście w jakikolwiek sposób, że Wasze macierzyństwo jest traktowane jako "inne" oraz poddawane bardziej wnikliwej obserwacji ? 

Emilia : Najbliższe otoczenie - w sensie rodzina, znajomi i przyjaciele - zareagowało bardzo pozytywnie i bardzo mocno nam kibicowało w trakcie całej procedury adopcyjnej. Mieliśmy z mężem naprawdę ogromne wsparcie w rodzicach, teściach i rodzeństwie - aczkolwiek potem, w zderzeniu z szerszą rzeszą ludzi,  zaczęły się pewne "schody". 

Karolina / Nasze Bąbelkowo : O jakiego rodzaju "schodach" mówisz ? Bo u nas było często ogromne zażenowanie rozmówców - którzy na wieść o adopcji aż pąsowieli na twarzach, uciekali wzrokiem i zachowywali się tak, jakbyśmy właśnie wymienili nazwę jakiejś wstydliwej choroby...Albo z kolei popadanie w inną skrajność - czyli podziwy nad podziwy, jakbyśmy jako rodzice adopcyjni dokonywali wielkiego, heroicznego czynu. 

Emilia : U nas natomiast ludzka ciekawość, niekiedy dosyć natarczywe pytania o przeszłość i historię naszej córeczki. Z jakiej biologicznej rodziny pochodzi ? Czy jej mama piła w ciąży ? Czy to była jakaś straszna "patologia" - i czy nie boimy się wpływu "złych genów" ? Generalnie postronne osoby poruszały w rozmowach z nami kwestie, które w ogóle nie powinny ich obchodzić. Myślę, że każdy rodzic adopcyjny musi się z takimi tekstami liczyć - i zawczasu uzbroić się w jakieś stosowne, cięte riposty. 

Weronika:  Dopóki nasz synek był z nami w domu - nie mieliśmy w związku z adopcją jakichś większych nieprzyjemności. Sytuacja trochę się skomplikowała, kiedy poszedł do zerówki, a potem do szkoły. Wieść o adopcji oczywiście rozniosła się w naszej miejscowości lotem błyskawicy - a dzieci potrafiły być bardzo dociekliwe i zadawać mu bardzo bezpośrednie pytania z tym związane. Jak to możliwe, że wszystkie dzieci mają tylko jedną mamę - a on ma aż dwie ? Dlatego również jestem zdania, że trzeba dziecko odpowiednio na takie sytuacje przygotować - i od samego początku tłumaczyć mu, na czym polega adopcja oraz jej wyjątkowość.
  
Agata : A ja dodam jeszcze, że w moim przypadku adopcja często postrzegana była jako "macierzyństwo gorszego sortu". Niejednokrotnie słyszałam: "Nie rodziłaś - więc co możesz o tym wiedzieć?" - w kontekście pierwszego spotkania z dzieckiem i emocji, jakie to w człowieku wywołuje. Wielu osobom poród jawi się jako coś mistycznego, jako cud narodzin i wydania na świat nowego życia  - natomiast adopcja jest po prostu "odebraniem dziecka z placówki". Nie rozumieją, że dla nas - rodziców adopcyjnych - to również jest najpiękniejszy, najważniejszy i najbardziej wzniosły moment w całej historii naszego małżeństwa. I bardzo nie lubię, kiedy ktoś to deprecjonuje - sprowadza tylko do formalności, papierologii, podpisania stosownych świstków...Uczucia, jakie temu towarzyszą - są nie do opowiedzenia !  

Szkodliwy syndrom "biednej sierotki"

Karolina / Nasze Bąbelkowo : Ja zauważyłam jeszcze jedną tendencję. Mamie adopcyjnej "nie wolno" czuć się zwyczajnie, po ludzku zmęczoną. Ludzie zawsze Ci wytkną, że tak bardzo czekałaś na dziecko, tak długo się o nie starałaś, tyle różnych warunków musiałaś spełnić - więc teraz jakim prawem śmiesz narzekać i nie mieć na nic siły ? A tymczasem adopcja absolutnie nie umniejsza naszego wyczerpania, nieprzespanych nocy, czuwania przy dziecku 24/7 - i ja sobie daję prawo również do negatywnych emocji z tym związanych. W końcu żadna z nas nie jest robotem, zaprogramowanym na wieczny entuzjazm i "rzyganie tęczą"...

Weronika : Zgadza się - też to przerabiałam. Dodatkowo jeszcze słyszałam od dziadków mojego synka : "Jak możesz mu czegokolwiek zabraniać? Przecież to taka BIEDNA SIEROTKA - więc powinnaś mu teraz nieba przychylić i zgadzać się na wszystko, czego zapragnie."  To jest szkodliwe - i nie tędy droga ! Postrzeganie naszego dziecka przez pryzmat "biednej sierotki" i wcześniejszego pobytu w instytucji - to dla niego wielka krzywda ! 

Karolina / Nasze Bąbelkowo : W pełni się z Tobą zgadzam - i mam nawet w wersjach roboczych kolejny wpis na ten temat. Stawianie dziecka w charakterze "biednej sierotki" - automatycznie sugeruje, że sami sprowadzamy się do roli jej "wspaniałomyślnego wybawiciela". A to z kolei wiedzie do tak zwanego "długu wdzięczności", który dziecko rzekomo powinno odczuwać w stosunku do swoich rodziców adopcyjnych - podczas gdy faktycznie wcale go odczuwać nie musi, a my absolutnie nie możemy tego od niego oczekiwać.

foto: pixabay. com

Po adopcji "na pewno się odblokujesz"

 Agata : Idąc dalej - rzadko kiedy otrzymywałam gratulacje z okazji powiększenia się naszej rodziny. W przypadku narodzin dziecka biologicznego to raczej naturalne, że się gratuluje - natomiast w sytuacji adopcji było to raczej współczujące spojrzenie, krzepiące poklepanie po ramieniu oraz stwierdzenie : "No trudno, i tak w życiu bywa..." Jakie "TRUDNO" ? Ja tu mam ochotę wykrzyczeć całemu światu swoje szczęście - a tymczasem ktoś traktuje mnie jak ofiarę, której się w życiu nie powiodło...

Karolina / Nasze Bąbelkowo : Otóż to. Wielu ludzi stoi nad nami i nad naszą adopcją jak nad otwartym, świeżo wykopanym grobem...Traktują to jako pogrzeb marzeń o dziecku biologicznym, pogrzeb życiowych planów i nadziei, przegraną w walce z niepłodnością. Nie rozumieją, jak wiele dzięki adopcji wygraliśmy i że nie każdy ma parcie na dziecko biologiczne -  "krew z krwi i kość z kości" - za wszelką cenę ! Nie dociera do nich, że my już mamy dziecko - które nie jest "zamiast" - i że żadne dalsze ciążowe inspiracje nie są nam już do szczęścia potrzebne.

Agata: Do tej pory zdarzają się rozmowy, w których ktoś sugeruje mi, że teraz - po adopcji - na pewno już się "odblokuję i zajdę w ciążę".  Albo wiadomości od koleżanek - polecających najróżniejsze ziółka, cudowne metody i kolejnych znachorów. A ja już tego nie chcę i nie potrzebuję, bo w swojej macierzyńskiej roli czuję się w 100% szczęśliwa i spełniona ! 

Weronika : Ja jeszcze w trakcie procedury adopcyjnej spotykałam się z ogromnym brakiem zrozumienia - bo teoretycznie mogliśmy mieć własne dziecko biologiczne, ale mimo to zgłosiliśmy się do ośrodka dosłownie kilka tygodni po ślubie. I niektóre osoby nie były w stanie ogarnąć rozumem, że adopcja to nie jest dla nas konieczność i ostatnia deska ratunku - tylko życiowa droga, którą wybiera się w pełni świadomie i bez żadnej zewnętrznej presji.

Ach, te "złe geny"...

Karolina / Nasze Bąbelkowo: No właśnie. Czy nie odnosicie wrażenia, że macierzyństwo adopcyjne jest obwarowane jeszcze większą ilością zakazów, nakazów oraz konwenansów - niż to biologiczne?  

Emilia : Myślę, że tak właśnie jest. Jakiś czas temu moja adoptowana córka zwyciężyła w szkolnym konkursie recytatorskim. Byłam z niej strasznie dumna - ale oczywiście gdzieś w tle usłyszałam również komentarze w tonie: "Nie masz czym się szczycić - bo to przecież nie Twoje geny i dziecko swoich zdolności recytatorskich Tobie nie zawdzięcza". 

Karolina / Nasze Bąbelkowo:  O kurczę, naprawdę !? A jakie to ma w ogóle znaczenie ? Geny Twoje czy nie Twoje - masz dokładnie takie samo prawo do dumy z dziecka i z jego sukcesów oraz do wspierania go w rozwoju jego pasji, jak każda inna mama! I to chyba jest trochę tak , że sukcesami rzekomo "nie wolno" nam się cieszyć - natomiast o ewentualnych problemach z dzieckiem też lepiej nie opowiadać...Zgadzacie się ?

Agata : Zawsze znajdzie się ktoś, kto skwituje nasze trudności słowami : "A nie mówiłem? I po co Wam to było ? Przecież niejeden raz powtarzałem Wam, że bierzecie sobie niepotrzebny kłopot na głowę..." - a potem następuje cała litania utyskiwań na geny, patologię, nieznane pochodzenie itp., itd...Tymczasem przecież problemy wychowawcze zdarzają się w każdej rodzinie - i dotyczą tak samo dzieci biologicznych, jak i adoptowanych.

Karolina /Nasze Bąbelkowo : Co najśmieszniejsze - często wypowiada takie słowa osoba, która sama też nie jest kryształowa - i w jej własnej rodzinie pewnych pokładów "patologii" też nie trzeba długo i ze świecą szukać. Czy nie macie czasem odczucia, że ludzie trochę bezrefleksyjnie przeceniają własne geny i ich rzekomą "wspaniałość" ?

Emilia : Być może moje stanowisko jest dość kontrowersyjne - i zostanę skrytykowana za to, co mówię....ale uważam, że takie czysto genetyczne podejście jest okropne. Sprowadza rolę człowieka wyłącznie do prokreacji i do przekazywania własnego DNA. A tymczasem - w adopcji chodzi o coś znacznie więcej. Chodzi o miłość - i to jest uczucie na tyle potężne, że może być odczuwane nawet w stosunku do kogoś, kogo nigdy wcześniej się nie widziało, nie spotkało, nie poznało żadnym ze swoich zmysłów. I dokładnie takich emocji doznawałam w stosunku do swojej adopcyjnej córki - jeszcze na długo przed tym, zanim ją w ogóle po raz pierwszy zobaczyłam.

foto: pixabay. com

 

Mówić, czy nie mówić - czyli adopcyjne tabu

Karolina / Nasze Bąbelkowo : A jak wygląda u Was kwestia informowania swojego dziecka oraz otoczenia o fakcie adopcji ? 

Agata: Nam wiele osób odradzało szczerość i otwartość  w tym temacie. Sugerowali mijanie się z prawdą i kluczenie - lub ewentualne czekanie aż do osiągnięcia przez dziecko pełnoletności. Oczywiście było to dla nas nie do pomyślenia - więc od razu krótko ucinaliśmy temat i jasno dawaliśmy do zrozumienia, że mamy w tej kwestii zupełnie inne zdanie.

Karolina / Nasze Bąbelkowo : No tak...Bo po co mają ludzie wiedzieć? I po co ma wiedzieć samo dziecko? Jeszcze kiedyś - nie daj Bóg - zacznie poszukiwać swoich korzeni i biologicznej rodziny, a my zostaniemy na starość sami i nie będzie nam miał kto podać tej przysłowiowej "szklanki wody"... ;) To jakiś nonsens ! Chyba nikt z nas nie chciałby być wychowywany w atmosferze wiecznych kłamstw i niedomówień...

Weronika : Myślę, że prawdziwą "niedźwiedzią przysługę"  robią rodzicom adopcyjnym niektóre medialne przekazy, w bardzo dużej mierze zakłamujące obraz rzeczywistości. Adopcja dziecka niemal zawsze jest tam przedstawiana jako ckliwa, chwytająca za serce historyjka - albo z kolei mrożąca krew w żyłach, krwawa jatka. I właśnie stąd bierze się całe mnóstwo przekłamań i stereotypów. Tymczasem - to jest po prostu życie. Ani lepsze, ani gorsze - zaledwie ciut inne od tego, które wiedzie każda rodzina. Są oczywiście też fajne, naprawdę rzetelne reportaże - ale moim zdaniem nadal jest ich zbyt mało, żeby odmienić ludzką mentalność i spojrzenie. 

Czy będzie trudniej adoptować dziecko ?

Karolina / Nasze Bąbelkowo :  A tak z innej beczki - co myślicie o nowych projektach ustaw, które aktualnie są dyskutowane? Czy Waszym zdaniem to dobry pomysł, by mamy biologiczne mogły cofnąć swoją decyzję o zrzeczeniu się praw rodzicielskich w ciągu 14 tygodni zamiast 6, jak było do tej pory ?

Emilia: Jeśli kobieta faktycznie by się przez ten czas namyśliła, zmieniła zdanie , postanowiła swoje dziecko jednak przy sobie zatrzymać - to może... Tylko - patrząc realnie - jak wiele jest takich przypadków ? To jest jakiś minimalny promil wszystkich sytuacji - a najczęściej dziecko spędza ten okres w placówce lub rodzinie zastępczej i cały proces przygotowania go do adopcji tylko niepotrzebnie się przeciąga. I to jest dla niego czas absolutnie stracony, to ono najbardziej na tym cierpi - a więc moim zdaniem ta procedura powinna być raczej skracana, niż wydłużana !

Agata: Generalnie śledząc aktualne poczynania naszego rządu oraz jego tak zwaną "politykę prorodzinną" -  już niedługo adopcja dziecka będzie postrzegana jako największe zło, machloja i handel żywym towarem. Nie chcę wdawać się tutaj zbyt szczegółowo w kwestie polityczne i roztrząsać swoich poglądów, ale odnoszę wrażenie, że nawet ta "najgorsza" rodzina biologiczna (patologiczna, przemocowa i dopuszczająca się najróżniejszych nadużyć) - zostanie wkrótce postawiona ponad instytucją adopcji. 

Karolina / Nasze Bąbelkowo : I to jest również zagadnienie, które na pewno jeszcze na blogu poruszę. Tym razem skupiłyśmy się bardzo mocno na negatywach - ale całe szczęście jest też mnóstwo reakcji ciepłych, miłych i zupełnie naturalnych. Mam nadzieję, że i z takimi się spotykacie ?

Weronika: Tak, oczywiście - wiele osób reaguje zupełnie normalnie, zwyczajnie i serdecznie. Ale każdy znajdujący się na początku swojej adopcyjnej drogi musi mieć świadomość , że ludzie są różni - i że niektórzy będą za wszelką cenę szukali sensacji nawet tam, gdzie jej nie ma.

Agata: Osobiście mam porównanie , ponieważ przez jakiś czas mieszkaliśmy w mieście - a potem przeprowadziliśmy się do małej wioski, z której pochodzę. I w naszym przypadku wyraźnie dało się odczuć, że w tej niewielkiej, zamkniętej społeczności również ludzka ciekawość i otwartość na tematykę adopcji znajduje się na innym poziomie. Na wsi nadal często był to temat tabu , owiany wręcz jakimiś wyssanymi z palca legendami. Natomiast w mieście spotkaliśmy większą rzeszę osób, które same miały adoptowane dzieci - więc lepiej tę sytuację rozumiały. Mieliśmy wówczas poczucie, że nie jesteśmy w swoich doświadczeniach osamotnieni. 

Karolina / Nasze Bąbelkowo : Dziękuję Wam serdecznie za Waszą obecność i szczerość - natomiast wszystkich rodziców adopcyjnych zachęcam do dzielenia się własnymi przemyśleniami w komentarzach. Im więcej Waszych wypowiedzi - tym większa szansa, by tak ważną dla nas kwestię skutecznie oswoić i zdemitologizować.  

foto : pixabay.com