"Życie w nieświadomości by mnie zniszczyło" - czyli adopcja oczami dziecka.

Do tej pory na moim blogu pojawiały się wyłącznie posty pisane z punktu widzenia adopcyjnej mamy. Tym razem - będzie wpis o adopcji widzianej oczami dziecka. Napisała go autorka bloga Mama Dwójki - która została przysposobiona ze wskazaniem, w dość nietypowych okolicznościach...

Myślę, że Jej głos jest kolejnym argumentem przemawiającym za tym, by rozmawiać z dzieckiem o adopcji zupełnie otwarcie - nie czyniąc z tego tematu tabu. Jawność adopcji - to niesłychanie ważna rzecz z psychologicznego punktu widzenia, postulowana przez wszystkich pracowników ośrodków adopcyjnych. Zdecydowanie lepiej, by dziecko dowiedziało się o fakcie przysposobienia od nas samych - niż od jakichś zupełnie przypadkowych, postronnych osób...

zdjęcie: Internet

 ___________________________________________

Nie pamiętam dokładnie, ile miałam lat, 

gdy dowiedziałam się, że jestem dzieckiem adoptowanym. 

Może jedenaście, lub mniej. Wiem, że nie miałam nawet powodu myśleć o tym. Zawsze mówili, że jestem do adopcyjnej mamy tak bardzo podobna. Mam jej oczy i rysy twarzy. Nigdy nie czułam, że może być inaczej - że nie jestem jej rodzonym dzieckiem...

Aż do dnia, kiedy moja koleżanka z podwórka (w złości po naszej kłótni) powiedziała, że jestem adoptowana. "Zostałam porzucona, bo nikt mnie nie chciał." Te słowa mnie zabolały - a słyszałam je nie pierwszy raz. Już kiedyś pytałam o to mamę - ale ona powiedziała, że to nieprawda. Tym razem, gdy się poskarżyłam, że nadal mi tak koleżanka dokucza - mama pewnego wieczoru (a raczej chyba nocy), odkryła przede mną karty...

Nie chciałam jej wierzyć. Wtedy mieszkała z nami jeszcze moja babcia. Powiedziała mi, że ona jest moją prawdziwą babcią. Nie rozumiałam jej. Jak może być moją babcią, jeżeli zostałam adoptowana? Rozum dziecka jest jednak w stanie przyjąć wszystkie informacje, skleić jedno z drugim. Dlatego wtedy od razu zapytałam, która z cioć jest moją „prawdziwą” mamą. To, co usłyszałam, wywołało we mnie szok...

Pomimo tego nie chciałam wierzyć, ale mama pokazała mi dokumenty z sądu - bo tylko w nich zawarta jest informacja o biologicznych rodzicach. Moja adopcja była adopcją ze wskazaniem. Wszystkie dokumenty mówiły o moich rodzicach adopcyjnych. Mama tłumaczyła mi, że nigdzie oprócz wyroku sądu nie ma śladu,  kto jest moją biologiczną matką. A była nią moja ciocia - matka chrzestna. Siostra mojej adopcyjnej mamy. 

Postawiła sprawę jasno - 

jeżeli nie zostanę adoptowana przez moją mamę, to ona usunie ciążę. 

Nie była w stanie wychować następnego dziecka, szóstego z kolei.

A że moja adopcyjna mama nie mogła mieć dzieci po przebytej endometriozie - 

nie wahała się ani chwili.

Całe życie żyłam obok biologicznej matki i swojego rodzeństwa. Dopiero gdy prawda wyszła na jaw - zrozumiałam, dlaczego z „kuzynką” jesteśmy do siebie podobne jak dwie krople wody, choć dzieli nas różnica dwóch lat.

Jak zniosłam całą tę sytuację? Dziwnie dobrze - pewnie dlatego, że miałam swoją rodzinę obok. Widziałam, jak żyją. Nie miałam poczucia szukania prawdy ani biologicznej mamy. Nie zmieniło to mojego nastawienia do mamy adopcyjnej . Nie zmieniło to w moim życiu niczego - poza poczuciem, że mam rodzeństwo.

I jestem inna. Inna, bo adoptowana. To zostawiło swój ślad na mojej psychice. Ale wiem, że życie jakie mam - jest wspaniałe. Nie mogłam trafić lepiej. Choć przeżyłam naprawdę wiele i o wielu rzeczach chciałabym zapomnieć - cieszę się, że zostałam adoptowana. Dopiero będąc dorosłą kobietą uświadomiłam to sobie w pełni.

Sama nie potrafię do dzisiaj zrozumieć,  dlaczego tak gładko przyjęłam tę informację. Może właśnie ta świadomość  - bo życie w nieświadomości by mnie zniszczyło. Bóg wybrał dla mnie taką, a nie inną drogę. Nie potrafię ocenić, co wtedy czułam tak naprawdę - poza szokiem i ulgą. Tak - ulgą, że to nie jakaś alkoholiczka czy panna lekkich obyczajów mnie urodziła. Zaakceptowałam to i żyłam dalej. Doceniając jeszcze bardziej, jakie mam szczęście - i dziękując Bogu, że mnie uratował.

Za wszystko, co dla mnie zrobiła adopcyjna mama - oraz za miłość i poświęcenie -

  dałam swojej córce na drugie jej imię.

__________________________________________________


Mnie najbardziej uderzyły w tym wpisie słowa wypowiedziane przez "życzliwą" koleżankę.
"Zostałam porzucona, bo nikt mnie nie chciał" - przecież to absolutnie nieprawda ! 

Rodzice biologiczni często ze wszystkich sił chcą - ale ze względu na swoją trudną sytuację (finansową, zdrowotną, jakąkolwiek inną) po prostu nie mogą.  Nie nam oceniać - ponieważ nic w życiu nie jest tylko czarne lub tylko białe, a wszystkich odcieni szarości jest tak wiele, że można się w nich zagubić. 

A rodzice adopcyjni ? Przecież oni chcą i czekają - czasami długimi latami, mierząc się z różnymi przeciwnościami losu. Chcą i czekają - nawet jeżeli jeszcze Cię nie znają, jeszcze nigdy nie zobaczyli, jeszcze nigdy nie mieli w swoich ramionach ! 

Dlatego proszę Cię, Adoptowane Dziecko -

nie pozwól sobie wmówić, że nikt Cię nie chciał i nie kochał !

Ktoś bardzo za Tobą tęsknił...

Ktoś nie marzył o niczym innym poza tym, żeby wreszcie zabrać Cię do domu...

 

zdjęcie: Internet