"I bądźmy wszyscy dziwakami !" - czyli więcej człowieczeństwa w człowieku...

Wyjątkowo paskudnie było tego dnia. Od rana lało, zimno jak diabli i generalnie bardzo mało świątecznie. Może więc i dziwić się nie powinnam, że wszyscy ci ludzie jacyś tacy nieżyczliwi, nieuśmiechnięci, we własnych światach na głucho pozamykani...

Kobieta weszła do busa przed samym Wrocławiem. Taka typowa babunia - starej daty, z chustą na głowie i wielką kraciasta torbą w pomarszczonych dłoniach. "Pewnie na targ jedzie" - pomyślałam, bo akurat przypadał dzień tygodnia, kiedy na Dworcu Świebodzkim  handel pełną gębą się odbywa. 

Może uznacie to za głupie, ale lubię czasami przeprowadzić coś w rodzaju społecznego eksperymentu. Ocenić przez chwilę sytuację z pozycji zewnętrznego obserwatora, wyciągnąć wnioski, własne hipotezy potwierdzić lub obalić. Odczekałam więc bardzo krótką chwilę na reakcję współpasażerów - i tak jak przypuszczałam, w przeładowanym busie żaden z nich nie ustąpił kobiecinie miejsca. Młody chłopak tuż obok nagle zaczął intensywnie wgapiać się w okno (jakby w ogóle dało się coś sensownego tam dojrzeć w panującym o tej porze półmroku). Drugi naciągnął kaptur bluzy jeszcze głębiej na twarz - i symulował, że właśnie ucina sobie krótką drzemkę...

"Proszę usiąść." - wstałam i przepuściłam babcię w wąskim przejściu pomiędzy fotelami. 

"Dziękuję, skarbeńku. Ja niedaleko jadę, tylko dwa przystanki. Za chwilę się z powrotem zamienimy." - uśmiechnęła się i usiadła, stawiając kraciastą torbę obok moich nóg.

Reszta drogi minęła nam w milczeniu. Nie rozmawiałyśmy ze sobą, bo i o czym? Dopiero kiedy wysiadała, jeszcze raz mi podziękowała - a ja gorliwie zapewniłam, że absolutnie nie ma za co. Zamykając za sobą drzwi busa, rzuciła na odchodne : "Dziękuję pięknie, panie kierowco. Do widzenia wszystkim, miłego dnia i wesołych Świąt."

Kierowca milczał jak zaklęty, nikt inny też się nie odezwał. Tylko ja odpowiedziałam jej podobnymi słowami - i cholernie przykro mi się zrobiło, a trochę nawet głupio za tych wszystkich ludzi, w których życzliwości nie starczyło nawet na takie krótkie i grzecznościowe pozdrowienia...

Już po wyjściu kobiety usłyszałam tylko komentarz "Dziwaczka!", rzucony tonem dość szorstkim i pogardliwym. No tak...w tych czasach faktycznie uśmiechnąć się do zupełnie obcego człowieka, zamienić z nim parę słów, zareagować z sympatią na jakiś jego gest - to wszystko zaczyna być tak rzadko spotykane i nietypowe, że aż jako dziwactwo się jawi...

Dlatego też z okazji zbliżających się Świąt nie życzę pięknie ustrojonych mieszkań, bogato zastawionych stołów, wspaniałych prezentów pod choinką. Życzę nam wszystkim, żebyśmy zawsze chcieli i potrafili być takimi "dziwakami"... (I ja to piszę - osoba również w pewnym sensie aspołeczna, której jednak tego typu sytuacje potrafią dać mocno do myślenia...)

Wszystkiego dobrego - i jeszcze więcej człowieczeństwa w człowieku!