Nie trać czasu na niepłodność !

Tytuł tego posta może zabrzmieć myląco i zupełnie się niektórym z Was nie spodobać. Bo co to znaczy "nie trać czasu"? Przecież niepłodność to choroba, która pojawia się i daje o sobie znać samoistnie. Wiadomo, że nikt jej sobie dobrowolnie nie wybiera na towarzyszkę życia. Nikt nie marzy o tym, żeby pielgrzymować całymi latami po najróżniejszych gabinetach lekarskich, poddawać się kolejnym badaniom, zabiegom i faszerować kolejnymi przepisanymi pigułkami. Oczywiste jest też, że każda z nas wolałaby w tym czasie zajmować się setką innych, przyjemniejszych rzeczy - zamiast tkwić w poczekalni w kilkugodzinnych kolejkach i podporządkowywać całe swoje życie poszczególnym fazom cyklu.

Każda z nas wolałaby chociażby jeść romantyczną kolację z mężem, spacerować z koleżanką po centrum handlowym czy nawet spędzać wieczór w domu, z dobrą książką i kubkiem gorącej herbaty - a nie rozkładać nogi na fotelu ginekologicznym, pod halogenowym ostrzałem zabiegowej lampy. A już na pewno wolałaby każda z nas buszować wśród regałów pełnych mikroskopijnych ubranek, urządzać dziecięcy pokoik albo organizować bardzo popularny ostatnio "baby shower" - zamiast po raz trzeci w miesiącu podziwiać na USG swoje jakże bogate wnętrze, w którym jednak znów żaden maleńki osobnik nie zechciał się zadomowić.

Źródło: Internet

Osobiście mam za sobą zaledwie trzyletnie leczenie niepłodności. Stosunkowo krótkie w porównaniu z niektórymi parami - a i tak postrzegane przeze mnie jako "wycinek z życiorysu". Kiedy cofam się myślami do tamtego okresu, pamiętam tylko niekończące się posiedzenia  w poczekalniach i na diagnostyce, kilkukrotne zmiany lekarzy i szpitali, rozpoznawczą wizytę w Invimedzie, rekonesans wśród ośrodków adopcyjnych, najróżniejsze wyniki, poziomy hormonów, rezonanse, tomografie, badania drożności jajowodów, następujące po sobie laparoskopie i laparotomie...Gdyby moje ówczesne życie było powieścią – zasadnicza część jej akcji toczyłaby się w samochodzie, podczas dojazdów do tych wszystkich rozsianych po kilku województwach miejsc…

Prawda jest taka, że na pewne aspekty leczenia nic nie możemy poradzić. Nie da się ich w żaden sposób przyspieszyć, obejść ani przeskoczyć - bo trzeba ciągle na coś czekać: na termin wizyty, na wyniki z laboratorium, na owulację, na efekty działania jakiegoś nowego leku i reakcję naszego organizmu. Jednak wiadomość, którą dostałam ostatnio od jednej z Czytelniczek – uświadomiła mi pewną bardzo ważną rzecz: że u schyłku roku 2016 osoby niepłodne chyba faktycznie muszą zacząć działać pod jeszcze większą presją czasu…

„Zazdroszczę Ci, że masz to wszystko już za sobą - i że możesz tulić w ramionach małego Bąbelka, podczas gdy ja jestem dopiero na początku swojej drogi i w obecnej sytuacji tak naprawdę nie wiem, jak długo ona potrwa i czy kiedykolwiek uda mi się dotrzeć do końca(…)" – napisała do mnie Magda.

Źródło: Internet

Jeśli mam być z Wami zupełnie szczera - to ja też autentycznie cieszę się, że nasze starania o ciążę 

(a potem również o adopcję) nie przypadły na końcówkę tego feralnego 2016.  

Wprawdzie już parę lat temu w niektórych głowach kiełkowały z całą pewnością najróżniejsze pomysły - ale wtedy jeszcze nie miały one szans uzyskać legitymizacji i stać się powszechnie obowiązującym prawem. Aktualnie kolejne projekty ustaw mnożą się w sejmowych ławach i kuluarach niczym grzyby po ulewnym deszczu - i tak naprawdę nie znamy dnia ani godziny, kiedy podjęta zostanie następna próba sforsowania któregoś z nich, ku rozpaczy wszystkich niepłodnych par...

Najpierw był projekt "firmowany" twarzą posła Klawitera, który teoretycznie miał jedynie ograniczyć procedurę in vitro do jednego zabiegu przy użyciu zaledwie jednego zarodka - natomiast w praktyce ze względu na horrendalnie wysokie koszty i nikłe szanse powodzenia stanowiłby pewnie jej całkowitą eliminację. Na szczęście kilka dni temu został on przez (nie)miłościwie nam panujących odrzucony - choć tak naprawdę nie wiadomo przecież, z czym jeszcze do nas wrócą i czy ten ich wielki comeback nie okaże się katastrofalny w skutkach...

Teraz coraz częściej pojawiają się również informacje odnośnie tego, że w przyszłym roku z braku stosownych środków budżetowych zredukowana może zostać liczba funkcjonujących aktualnie ośrodków adopcyjnych. Jeśli taki scenariusz się sprawdzi, zadania realizowane do tej pory na danym terenie przez kilka różnych ośrodków zostaną przekazane tylko jednemu, publicznemu - i nawet nie chcę wyobrażać sobie, jak bardzo wydłuży się wówczas czas oczekiwania na odbycie kursu, który przecież nawet do tej pory nie należał do najkrótszych.

 

Gdybym dopiero w tym feralnym roku 2016 rozpoczynała  jakiekolwiek procedury - czy to związane z in vitro, czy z adopcją - to najprawdopodobniej czułabym się jak osoba przyparta do muru i mająca nóż na gardle. Zdążę - czy nie zdążę? Uda mi się – czy się nie uda? Zostanę mamą w ciągu najbliższych kilku lat – czy też wizja mojego macierzyństwa stanie się dla mnie równie odległa, jak lot w kosmos?

Źródło: Internet

Już wtedy wiedziałam, że nie powinniśmy z mężem swoich decyzji zbyt mocno odwlekać, bo spędzony bezczynnie i upływający nieubłaganie czas nie wpływa korzystnie ani na moją rezerwę jajnikową, ani na psychikę. Gdzieś w tle podejmowanych przez nas działań i tak wciąż słyszałam tykanie tego osławionego zegara biologicznego…Ale jednak mimo to czułam, że możemy te decyzje podejmować w miarę na spokojnie, rozważywszy wszystkie argumenty „za” i „przeciw” – i że nie wisi nad nami żaden ustawodawczy czy budżetowy "bat", który w każdej chwili może spaść na nasze głowy…