Adopcja wchodzi na deski teatru - magiczna "Wieża z klocków" i łzy, które chyba mi płynąć nie przestaną...

Miałam zacząć ten wpis słowami : "dzisiejszy post powstał głównie z myślą o rodzicach adopcyjnych"... Potem planowałam napisać również: "dzisiejszy post powstał nie tylko z myślą o rodzicach adopcyjnych - ale z myślą o wszystkich, którzy chcieliby dowiedzieć się czegoś o adopcji, nawet jeśli ten temat bezpośrednio ich nie dotyczy"...

Ostatecznie myślę sobie jednak, że to post po prostu dla wszystkich. I dla rodziców adopcyjnych, i dla biologicznych - dla których ważna jest bliskość i silna więź z dzieckiem, budowana już od pierwszych chwil jego życia. I dla wielbicieli teatru oraz sztuki przez duże "S". I dla tych, którzy obcując z tą Sztuką czasami po prostu lubią się wzruszyć i zafundować sobie prawdziwy emocjonalny rollercoaster. I może najbardziej dla tych, którzy swoje myślenie o adopcji przepuszczają przez filtr wielu krzywdzących stereotypów - nieprawdziwych i... zwyczajnie głupich!

fot. P. Nykowski

Byłam tam. Na Scenie Wspólnej poznańskiego Teatru Łejery fenomenalna Magdalena Myszkiewicz i "Wieża z klocków". Jeden rząd za mną wyelegantowany i bardzo sympatyczny Piotr Gąsowski, a kilka rzędów przede mną autorka literackiego pierwowzoru - Katarzyna Kotowska, którą oczywiście z moim "genialnym" refleksem skojarzyłam dopiero w drodze do domu, kiedy było już zbyt późno na wspólne pamiątkowe zdjęcie czy autograf :/ 

Osobom niezorientowanym muszę tutaj króciutko wyjaśnić, czym w ogóle jest wspomniana "Wieża z klocków". W moim odczuciu to coś w rodzaju "Biblii" dla wszystkich rodziców adopcyjnych oraz dla tych, którzy znajdują się dopiero na etapie rozważania decyzji o przysposobieniu dziecka. To książka, którą osobiście czytałam chyba pięć razy - a potem mój egzemplarz przeszedł przez ręce kolejnych trzech zaprzyjaźnionych par, również oczekujących na TEN telefon z ośrodka. 

fot. P. Nykowski

Nie mnie oceniać poziom artystyczny spektaklu i jego przygotowanie od strony technicznej - wydawało mi się znakomite, ale nie jestem przecież żadnym krytykiem sztuki. Nie znam się też na tajnikach gry aktorskiej - więc dla mnie wyznacznikiem świetnego przedstawienia jest przede wszystkim to, czy potrafi wzruszyć mnie ono do łez, zrobić mi w głowie totalny mętlik i sprawić, że będę myślała o nim jeszcze bardzo długo po opuszczeniu teatralnej sali. 

I "Wieża z klocków" spełnia absolutnie wszystkie te kryteria - jest godzina ósma dnia następnego, a ja nadal nie umiem przestać płakać.  Nie mam żadnej wiedzy odnośnie tego, czy aktorka również jest mamą adopcyjną - ale wiem, że umiała bardzo prawdziwie i trafnie oddać wszystkie emocje, jakie rodzicom adopcyjnym towarzyszą. I że potrafiła zrobić to wszystko zupełnie sama, podczas godzinnego monodramu - za rekwizyty mając tylko kilka prostych przedmiotów i kawałków drewna, które stają się i fotelikiem samochodowym, i dziecięcym łóżeczkiem, i nawet pralką, w której mały Piotruś ukrywał przed rodzicami swoje skarby...A wszystko to w cudowny i zaczarowany sposób ożywa na scenie w jej rękach...

fot. P. Nykowski

Jeśli będziecie mieli kiedyś okazję - obejrzyjcie koniecznie! Spektakl powstał w ramach kooperacji Fundacji Mam Dom, Teatru Współczesnego w Szczecinie i Sceny Wspólnej w Poznaniu - i do tej pory był wystawiany właśnie w tych dwóch miastach, ale może kiedyś i do Waszej miejscowości zawita. Nawet jeśli nie - to warto tłuc się i kilkaset kilometrów, i nawet przez pół Polski, żeby go zobaczyć ! 

Magiczny. Naprawdę dający do myślenia. Otwierający głowy i serca. Bardzo dobitnie uświadamiający, dlaczego żadne, ale to ŻADNE dziecko nie powinno NIGDY znaleźć się w placówce - i dlaczego domy dziecka powinny zostać ostatecznie wyparte oraz zastąpione wszelkimi dostępnymi rodzinnymi formami opieki.

fot. P. Nykowski

Przy okazji chciałabym jeszcze raz podziękować bardzo sympatycznej Czytelniczce bloga, która rozpoznała mnie wśród oczekującej na przedstawienie publiczności - i poratowała swoimi chusteczkami higienicznymi, kiedy już nie umiałam powstrzymać łez. 

Niestety nie pamiętam Twojego imienia - byłam chyba za bardzo zaskoczona, żeby je zapamiętać... Niemniej jednak - było mi bardzo miło Was poznać i cieszę się, że zdecydowałaś się do mnie podejść. Pozdrowienia dla Was i dla Waszego Maleństwa! :)