Czas tylko dla siebie...

Naprawdę dużo mogłam w miniony weekend, jak na mamę dwulatka...

Mogłam chociażby zamówić sobie wielki puchar lodów i zjeść je powoli, bez pośpiechu, delektując się każdą łyżeczką - bo nie było nikogo, za kim musiałabym wciąż biegać po restauracji i pilnować, żeby czegoś nie zdemolował, nie przewrócił krzesła, nie potrącił kelnera z tacą pełną szkła i nie zaglądał paniom na kuchni do garnków ;)

Mogłam pójść na plażę już po zmroku, posłuchać szumu fal i obejrzeć zachód słońca - bo nie było nikogo, kogo musiałabym uśpić w okolicach 20-stej, skazując się tym samym na spędzenie reszty wieczoru w hotelowym pokoju. 

Mogłam w pełni skorzystać z warsztatów i atrakcji, które przygotowały dla nas organizatorki spotkania "Może nad morze" - bo nie było nikogo, kto ciągnąłby mnie wtedy za sukienkę, domagał się mojej 100-procentowej uwagi i marudził, że nie tak wyobraża sobie dobrą zabawę i że spędzanie dnia w ten sposób po prostu koszmarnie go nudzi. 

Mogłam wreszcie spędzić trochę czasu tylko z Bąblowym tatą, wyspać się (rekordowo!) do godziny 7:30 i poczytać książkę w absolutnej, niczym niezmąconej ciszy - bo nie było nikogo, kto wyrywałby mi ją z rąk, skakał po mojej połowie łóżka jak po trampolinie i krzyczał na całe gardło: "Pobudka, mama! Wstawać czaaas!" ;)

 

 

Mogłam w sklepie spokojnie poprzymierzać. W hotelowej kafejce spokojnie wypić (wreszcie gorącą!) kawę. Na deptaku spokojnie pospacerować, nie taszcząc na rękach 13-kilogramowego "nadbagażu". Nad morzem spokojnie posiedzieć i pogapić się na mewy... 

Na statku mogłam spokojnie pokontemplować widoki i nie martwić się, że pewien hiperaktywny dwulatek za chwilę wypadnie nam za burtę, bo będzie usiłował w trakcie rejsu pogłaskać po "sksidełku" przepływającą obok kaczkę ;)

W ogrodach "Hortulus" w Dobrzycy mogłam niespiesznie przechadzać się alejkami i nie obawiać się, że ten sam dwulatek za chwilę wdrapie się na skalniak i zerwie z niego garść wyjątkowo rzadkich kwiatów, za co potem wszyscy dostaniemy potężną burę od pracowników...

Mogłam to wszystko, w pełnym pakiecie - tak naprawdę po raz pierwszy od dwóch lat. 

Mogłam - i pod koniec naszego pobytu w Mielnie autentycznie żałowałam, że te trzy dni minęły tak szybko i że nie pozwoliły nam jeszcze bardziej się sobą nacieszyć... Mogłam - i było mi to bardzo potrzebne, żeby nie odejść od zmysłów i przyjechać do domu jako matka niesamowicie stęskniona, ale jednocześnie uśmiechnięta, wypoczęta i zrelaksowana. 

I myślę, że mojemu dziecku też było to potrzebne - ponieważ właśnie z taką mamą lubi spędzać swój czas (a nie z tą  do granic możliwości wyczerpaną, z kompletnie rozładowanym akumulatorem, która w pewnym momencie ze zmęczenia nie jest w stanie wykrzesać z siebie nawet odrobiny entuzjazmu). 

Dlatego jeśli tylko macie taką możliwość - dajcie sobie prawo do tęsknoty

 i bycia na odległość chociaż przez chwilę.

Żeby potem móc wrócić - i być jeszcze bardziej TU i TERAZ :)