W poszukiwaniu "czasorozciągacza"- czyli moja codzienna żonglerka macierzyństwem, blogowaniem i kilkoma innymi rzeczami.

W pracy i na studiach byłam postrzegana przez otoczenie jako osoba niesamowicie poukładana i multifunkcyjna.  Taka , która ma wszystko zawsze pod kontrolą – i dopięte na ostatni guzik. Taka, która pomimo ogromu zadań na swoich barkach daje radę wywiązać się z nich wszystkich satysfakcjonująco i w terminie – nawet kosztem zarwanych nocy, hektolitrów wypitej kawy i kilku kilogramów mniej na łazienkowej wadze. 

Dopiero życie u boku hiperaktywnego dwulatka uświadomiło mi, że wcale tak nie jest. Świetnie zorganizowana mogłam WYDAWAĆ SIĘ tylko do momentu, kiedy to ja sama decydowałam o swoim czasie i rozkładzie dnia – kiedy sama dla siebie byłam sterem, żeglarzem i okrętem...

Aktualnie moim czasem zarządza przede wszystkim Bąbel.

Bąbel, który nie przesypia już nawet 5 minut w ciągu całego dnia. Bąbel, który nadal stale potrzebuje mojej uwagi i umie zająć się samodzielną zabawą tylko przez krótką chwilkę, pozwalającą mi na skorzystanie z toalety albo wypicie względnie ciepłej herbaty. 

Bąbel, który potrafi w tej samej sekundzie chcieć jabłuszko – i wcale go nie chcieć; najpierw ciągnąć mnie na dwór z wielkim lamentem – a za minutę kategorycznie domagać się natychmiastowego powrotu do domu; jednocześnie żądać ode mnie włączenia nocnej lampki i jej wyłączenia – i jeszcze stu tysięcy najróżniejszych innych rzeczy, których nijak nie da się ze sobą pogodzić ;) 

Prawda jest taka, że po całym dniu drałowania z jednego placu zabaw na drugi, po kilkunastu histeriach w miejscach publicznych, po wspólnym przeprawianiu się z Młodym przez rzekę, podziwianiu pociągów na peronie i koparek na placu budowy, po zaliczeniu wszystkich okolicznych piaskownic, kałuż, miejskich fontann i innych dziwacznych zakamarków – po prostu PADAM Z NÓG.

I coraz częściej zastanawiam się, co będzie dalej.

Już teraz momentami czuję się jak cyrkowiec, balansujący na linie na dużej wysokości i żonglujący przy tym kilkoma piłeczkami na raz. Czy uda mi się pogodzić moje macierzyństwo, zbliżające się kolejne studia i dotychczasową dorywczą pracę? Czy uda mi się wpleść w to wszystko jeszcze pewne projekty związane z blogiem, o których od jakiegoś czasu bardzo intensywnie myślę i które potrzebują właściwie tylko postawienia przysłowiowej „kropki nad i”, żeby ruszyć z kopyta? 

Czy to moje wirtualne miejsce w ogóle będzie miało szansę nadal funkcjonować w natłoku innych, realnych spraw - czy też pokryje się grubą warstwą kurzu i pajęczyn, których z czasem nawet nie będzie mi się chciało z niego wymiatać? 

Dlatego właśnie mniej mnie tutaj, mniej mnie w komentarzach na Waszych blogach, w sumie wszędzie mnie mniej. W skrzynce odbiorczej piętrzą się maile, na które jeszcze nie zdążyłam odpowiedzieć. W wersjach roboczych czeka na mnie kilkanaście zaplanowanych postów - a każdy z nich napoczęty, rozgrzebany, jednym zębem nadgryziony…

 ***

W tak zwanym międzyczasie stuknęło nam 6-lecie stażu małżeńskiego – o którym też zamierzałam Wam napisać, ale…nie miałam kiedy tego zrobić :/  Odnieśliśmy również pewne sukcesy i postępy w odpieluchowaniu, choć wybrana przez nas metoda jest raczej mało wychowawcza – i polega po prostu na wrzucaniu do niniejszego słoiczka monety za każdym razem, kiedy Bąbel skorzysta z nocnika tudzież nakładki na sedes ;)

Wybaczcie mi, jeśli milczę – jeśli nie skomentuję, nie uniosę kciuka w górę na Facebooku.

Postaram się jakoś ogarnąć, poprawić, dać z siebie 200% normy.