Moje dziecko nie jest "zamiast" - rozważania mamy adopcyjnej.

O tym, że Bąbel jest adoptowany, wie znakomita większość osób w naszym otoczeniu. Jeśli nie od nas, to od siebie nawzajem - ponieważ żyjemy w miejscowości tak małej, że tego typu "sensacyjne" wieści rozchodzą się tutaj lotem błyskawicy, za pośrednictwem tzw. poczty pantoflowej.

Czasami nadal zdarza się, że ktoś przybiera na nasz widok bardzo zbolały wyraz twarzy i rzuca : "No cóż, tak w życiu bywa...Gdybym sam nie mógł mieć dzieci, to pewnie ostatecznie też bym się na to zdecydował. Ale chyba zrobiliście wcześniej wszystko, żeby jednak mieć dziecko biologiczne, prawda?" 

***

 

Otóż nie. Nie zrobiliśmy wszystkiego. Pomimo licznych namów ze strony  lekarzy nie przystąpiliśmy do procedury in vitro, nie otarliśmy się nawet o naprotechnologię, nie zdecydowaliśmy się na bardziej intensywną stymulację lekami hormonalnymi cięższego kalibru, które nam proponowano. Rozumiem oczywiście, że niektóre pary chcą najpierw wykorzystać te wszystkie opcje, wyczerpać wszystkie dostępne alternatywy i metody oferowane przez medycynę, zanim w ogóle zaświta w ich głowach myśl o adopcji dziecka - jednak nie zawsze tak jest i w naszym przypadku również tak nie było. 

Pisałam już kiedyś w jednym z komentarzy, że w pewnym momencie po prostu weszliśmy na inny poziom myślenia. Na poziom, na którym liczy się już nie ciąża, nie pękaty brzuch, nie możliwość karmienia piersią, przekazania zestawu genów i przecinania pępowiny na porodówce - tylko samo dziecko, mały człowiek (niezależnie od tego, czy noszony pod sercem moim, czy pod sercem innej kobiety).

Pomimo moich bardzo niechętnych do współpracy jajników wielu wokół nas nalegało, byśmy jeszcze się nie poddawali, nie rezygnowali z dalszych starań, nie składali broni, jeszcze "chwilę" wytrwali w tej nierównej walce z chorobą. Podczas ostatniej, pożegnalnej wizyty u mojego prowadzącego ginekologa usłyszałam od niego nawet "Tak daleko już Pani zaszła, a teraz Pani odpuszcza?" - na co odpowiedziałam : "Panie doktorze - odpuszczam ciążę, ale nie odpuszczam bycia mamą. A to przecież dwie zupełnie inne sprawy."

***

Chciałabym uświadomić wszystkim sceptykom, że dziecko adopcyjne nie jest "zamiast". Nie jest jakimś substytutem, ekwiwalentem, mniejszym złem. Nie jest żadną "nagrodą pocieszenia", którą wprawdzie jesteśmy uradowani - ale mimo to nadal zerkamy z zazdrością na rodziców biologicznych, znajdujących się na podium i dzierżących niczym puchary swoje dzieci o identycznym kodzie DNA. To tak nie działa!

Na dziecko adopcyjne czeka się z takim samym utęsknieniem. Też wyobrażasz sobie, jakie będzie - choć jednocześnie wiesz, że może być do Ciebie i Twojego męża zupełnie niepodobne. Też urządzasz dla niego pokoik i kompletujesz wyprawkę - choć zadanie masz nieco utrudnione, bo często nie znasz jeszcze jego płci ani nawet wieku, w jakim pojawi się w Waszej rodzinie. Też marzysz tylko o tym, żeby było (przynajmniej względnie) zdrowe - a jednocześnie wiesz, że jeśli pojawią się jakieś zaburzenia, choroby czy "tyły" rozwojowe - to zrobisz wszystko, co w Twojej mocy, żeby zniwelować je do minimum, zapewnić mu odpowiednie warunki i szczęśliwe życie w kochającej rodzinie. Też chciałabyś dzielić się swoim radosnym oczekiwaniem z całym światem - a czasami nie możesz, bo ktoś gasi Twój entuzjazm tekstem, że "bardzo Ci współczuje"...

 

"Dlaczego mi współczujesz - do cholery - zamiast zwyczajnie i po ludzku pogratulować?!"- masz ochotę wykrzyczeć. Ale Twój rozmówca nawet nie czeka na takie pytanie, tylko ubiega Cię i sam spieszy z wyjaśnieniem. "Bo nigdy nie będziesz karmić. Bo więź tworzy się, kiedy dziecko przechodzi przez drogi rodne kobiety. Bo tylko matka biologiczna zna swoje dziecko i wie, czego ono potrzebuje - a ta adopcyjna nie ma instynktu, nie ma intuicji, nie da sobie rady..." No bzdury totalne, większych w życiu nie słyszałam! Aż w końcu przychodzi czas na koronny argument, który najbardziej ze wszystkich "uwielbiam" : "NIE ZROZUMIESZ TEGO, BO NIGDY NIE RODZIŁAŚ".

Tak, to prawda. Nigdy nie rodziłam. Ale Ty za to nigdy nie adoptowałaś. Nie chcę się z Tobą licytować, bo nie o to tutaj chodzi. Jednak chciałabym, żebyś wiedziała, że moje dziecko nie jest żadną brzytwą, której chwyta się tonący; nie jest żadną ostatnią deską ratunku; nie jest też żadnym rakiem na bezrybiu; ani też nie jest dzieckiem, które kocham na zasadzie "jak się nie ma, co się, lubi - to się lubi, co się ma"...

***

Moje dziecko było tak samo upragnione i niecierpliwie wyczekiwane, jak Twoje. Jest tak samo kochane, tak samo jestem z niego dumna, tak samo wzrusza mnie do łez i tak samo czasami denerwuje. Tak samo się o nie martwię i tak samo uszczęśliwia mnie każdy jego uśmiech, przytulenie i słowo "mama".  Nie uważam, że moje macierzyństwo jest w czymkolwiek lepsze od Twojego, ale nie uważam też, by było gorsze - i również Ciebie bardzo proszę, abyś go nie deprecjonowała. 

A przede wszystkim powtarzam raz jeszcze, że miałam wybór (podobnie jak wielu innych znanych mi rodziców adopcyjnych). O ile niepłodności sama sobie nie wybrałam, nie prosiłam o nią i nie domagałam się jej w swoim życiu - o tyle adopcja była moją świadomą decyzją, którą podjęłam stojąc na rozwidleniu kilku różnych dróg i mając przed sobą różne alternatywy.

 

Mogłam spróbować in vitro; mogłam jeszcze przez kilka lat rozkładać nogi przed kolejnymi ginekologami równie często, jak przed własnym mężem; mogłam też zdecydować się na bezdzietność - i nie czuć się z tym wcale aż tak najgorzej. 

 

Zawsze uważałam, że nasze życie ma tyle sensu, ile sami umiemy mu nadać. Dlatego myślę, że nawet jako kobieta bezdzietna potrafiłabym ten sens odnaleźć - tym sensem oprócz mojego dziecka jestem przecież ja sama, mój mąż, moje życiowe pasje i zainteresowania... Mogłabym zająć się tysiącem innych rzeczy poza macierzyństwem - i pewnie nawet być równie szczęśliwa, jak jestem w tym momencie. Ale wybrałam adopcję, bo po prostu bardzo tego chciałam i uważałam, że jest to dla mnie najwłaściwsza ścieżka...