Kolęda i WOŚP, czyli o tym, jak spędziliśmy weekend.

Kto czytał poprzedniego bloga, ten wie, że ubiegłoroczna kolęda
do najprzyjemniejszych nie należała i kosztowała nas trochę nerwów. 

W tym roku na szczęście było zupełnie inaczej: nowy ksiądz, który przybył do naszej parafii zaledwie 2 miesiące temu, okazał się bardzo sympatyczny, otwarty i miał do Bąbla naprawdę świetne podejście. Poza tym był daleki od moralizowania i widzieliśmy w nim szczere zainteresowanie naszą  sytuacją i poglądami, a nie tylko chęć jak najszybszego "odbębnienia" wizyty i wyruszenia w dalszą drogę. Nie przeszkadzało mu nawet, że już na wejściu Młody próbował staranować go swoim jeździkiem, a potem za wszelką cenę chciał dorwać się do ministranckich dzwonków ;) 

Kiedy przyszło do wyboru obrazków, Junior zapragnął rzecz jasna...wszystkich, które duszpasterz chował za pazuchą - jednak po krótkich pertraktacjach dał się przekonać, przestał być aż tak roszczeniowy i zdecydował się na dwa, które uznał za najładniejsze. Na koniec usiłował jeszcze porwać księżowski długopis i okulary, ale i tego szczęśliwie udało się uniknąć :)
 

W niedzielę natomiast wybraliśmy się na nasz lokalny finał WOŚP.

Osobiście nie przepadam za panem Jurkiem Owsiakiem (a właściwie za medialnym wizerunkiem, który wykreował), ale nie zmienia to faktu, że Orkiestra wykonuje naprawdę kawał dobrej roboty i zawsze chętnie bierzemy udział w jej przygrywaniu, a w czasach licealnych zdarzyło mi się nawet występować w charakterze wolontariusza. 

I w tym roku planowaliśmy zabawić zdecydowanie dłużej. Marzyło nam się obejrzenie końcowego "światełka do nieba" o godzinie 20. Wzięliśmy ze sobą wszystkie niezbędne gadżety, odpowiedni zapas wiktuałów i dodatkowy zestaw Bąblowych ubrań na wszelki wypadek. 

Niestety Młody miał akurat jeden ze swoich zdecydowanie gorszych dni, kiedy to prezentuje absolutnie WSZYSTKIE cechy, które niegdyś najbardziej irytowały nas, bulwersowały i drażniły w cudzych dzieciach. W związku z tym udało nam się tylko zasilić puszkę kwestujących i obejrzeć zaledwie jeden muzyczny występ, a potem postanowiliśmy ewakuować się jak najszybciej, zanim zrobi to ochrona (pod zarzutem zakłócania porządku publicznego) ;)

W pewnym momencie miałam wrażenie, że nikt nie zwraca już uwagi na to, co dzieje się na estradzie - i że wszyscy patrzą wyłącznie na nas, jak uganiamy się za Juniorem po całym terenie imprezy, usiłujemy go jakoś spacyfikować, powstrzymać przed wspinaniem się na metalowe barierki i próbami wkładania głowy w ogromne głośniki stojące przy scenie.

Dawniej na widok tego typu dziecięcych wyczynów obiecywałam sobie po stokroć, że "moje na pewno takie nie będzie" - ale teraz już wiem, że tak naprawdę to w dużej mierze nie od wychowania i rodzicielskiej postawy zależy, lecz od temperamentu i charakteru danego osobnika oraz od jego małoletniego "widzimisię".

Rodzic może sobie gadać w nieskończoność, zakazywać, perswadować, negocjować, dziesiątki razy tłumaczyć i powtarzać, dlaczego danej rzeczy robić nie wolno - a dziecko i tak postanawia wystawić naszą cierpliwość na kolejną próbę, uczynić wszystko po swojemu i zupełnie nieadekwatnie do tego, co zostało mu wcześniej wpojone...

W związku z powyższym zbyt wielu zdjęć też nie byliśmy w stanie zrobić.

Musicie uwierzyć mi na słowo, że widok tak rozrabiającego Bąbla 

nie jest na pewno czymś, co chciałybyście oglądać ;)