Kobiety w życiu Bąbla ;)

W komentarzach pod ostatnim postem jedna z Was rzuciła hasło: 

"to może kupcie Bąblowi lalkę?" 

Już ma, nawet dwie - i dziś właśnie o nich będzie :)

Jedna jest blondynką. Nosi śmieszny, zawadiacki kapelusik, różowe buciki i niebieskie ogrodniczki w gwiazdki i księżyce. Mruga oczami, ukrytymi za firanką długich, wywiniętych rzęs. Po naciśnięciu na brzuszek śpiewa pięknie najpopularniejsze kołysanki i inne dziecięce szlagiery - za co mama jest jej bardzo wdzięczna, kiedy jej samej już szwankuje gardło i wysiada głos ;)

Druga to jeszcze bobas. W kwiecistych śpioszkach i czepeczku. Ale za to w wyniku przyciśnięcia odpowiedniego "pstryczka" śmieje się zaraźliwie i aż się  z tej swojej radości trzęsie, podskakuje, ugina nóżki w kolanach ;)  

Jedną kupiliśmy sami - po tym, jak Bąblowa mama naczytała się w mądrych księgach, że posiadanie lalki wpływa bardzo pozytywnie na rozwój dziecka (nie tylko dziewczynki - jak się powszechnie, obiegowo sądzi). Drugą Młody dostał od cioci, która najwyraźniej doszła do takich samych wniosków, wysnutych na bazie własnych doświadczeń w pracy z maluchami w wieku (przed)szkolnym. 

Na obu nasz Junior uczył się pokazywać poszczególne części ciała, tańczył z nimi, dawał buziaczki, tulił do siebie, karmił na niby i robił "cacy, cacy". Jeszcze częściej próbował natomiast je "rozbebeszyć" i dostać się do ukrytych w środku, wyczuwalnych przez materiał i plastik, mechanizmów ;)

Zresztą nie są to jedyne "dziewczyńskie" zabawki, jakie znajdują się w Bąblowej kolekcji. Ma również plastikowy serwis w kwiatki, w którym parzy nam wszystkim pyszną, wyimaginowaną herbatkę. Ma bębenek z napisem 'Little Princess', który trafił mu się w spadku po starszej kuzynce ;) No i jest dumnym posiadaczem kota Wacława, którego sam wybrał sobie podczas wakacji w Międzyzdrojach i który to rozkosznie miauczy, pod szyją nosi zawiązaną różową kokardę, a oczyska ma wielkie jak kot ze "Shreka" i...skrzące się brokatem :)

 A skoro jesteśmy przy tym temacie, 
to jeszcze taka moja mała refleksja. 

Zastanawia mnie, dlaczego widok dziewczynki bawiącej się samochodzikiem czy koparką rodzi z reguły wyłącznie rozrzewnienie, rozbawienie oraz komentarze w stylu: "Od razu znać, że dziewczyna ma charakter!" - natomiast już widok chłopca z lalką to często sensacja, wywołująca zdumienie graniczące z oburzeniem, a rodziców posądza się niekiedy wręcz o wpędzanie dziecka w dewiacje (!)

Ja, kiedy byłam mała, najbardziej lubiłam wspinać się po drzewach, bawić w wojsko i w Indian. Miałam własną procę i sporządzony przez tatę łuk, z którego strzelałam lepiej niż niejeden podwórkowy kumpel. Sukienki nosiłam tylko dlatego, że w ich fałdach łatwiej było ukryć i przemycić pewne zakazane przedmioty - chociażby bomby wodne, przeznaczone dla dzieciaków z sąsiedniej wioski ;)  Wszystkie moje koleżanki bawiły się właśnie lalkami, grały w klasy, gumę, kręciły szaleńczo hula-hopem - a ja wędrowałam ze sporo starszym ciotecznym bratem, lornetką i scyzorykiem w las...

Być może dlatego osobiście nie widzę nic złego w tym, że mały chłopiec od czasu do czasu pobawi się lalkami - choć znam osoby, które zaraz wyskoczyłyby mi tu z jakimś "genderem" czy inną tego typu ideologią (no dajta se ludzie spokój!) Pewnie zaniepokoiłoby mnie, gdyby Bąbel miał jakieś 7-8 lat i nie interesował się poza tym żadnymi innymi, typowo "męskimi" zajęciami - ale nawet wtedy chyba nie mogłabym zrobić nic poza...wykazaniem pełnej akceptacji dla swojego dziecka.

A Wy, co myślicie na ten temat?

I czy zgadzacie się z  tatą z tych filmików?

(Moim zdaniem ma naprawdę fajne podejście, 

choć w niektórych momentach chyba trochę za bardzo go poniosło ;) )