Zaburzone proporcje.

Doskonale pamiętam wpis popełniony przeze mnie na poprzednim blogu, jeszcze zanim Bąbel pojawił się w naszym życiu. Pastwiłam się w nim niemiłosiernie nad jednymi z naszych znajomych, którzy ośmielili się w moim towarzystwie narzekać na swoje dzieci, epatować zmęczeniem, rodzicielskim nerwem i brakiem cierpliwości do własnych pociech.

Pamiętam też, że niektórzy doświadczeni rodzice próbowali ustawić mnie w komentarzach do pionu i bardzo wyraźnie dawali mi do zrozumienia, że sama jako matka też niejednokrotnie się tak poczuję i też niejednokrotnie będę miała ochotę wystawić swoje dziecko za drzwi, kiedy liczenie do dziesięciu ( a nawet stu dziesięciu) już przestanie odnosić pożądany skutek terapeutyczny.

Rzecz jasna, nie wierzyłam im w ani jedno słowo. Sama wprawdzie nie miałam jeszcze ani dziecka, ani żadnej praktyki w całodobowej opiece nad niemowlakiem - ale już i tak z góry WIEDZIAŁAM LEPIEJ, jak to moje macierzyństwo będzie wyglądać (i oczywiście byłam święcie przekonana, że na jego kanwie można będzie pisać kolejne poczytne poradniki dla świeżo upieczonych rodziców, rozchwytywane w księgarniach niczym świeże bułeczki). 

Niestety, tamci komentatorzy mieli sporo racji. Zwracam im honor, przepraszam za własną ignorancję i brak pokory. Przepraszam też Martę i Piotrka za to, że tak po nich wtedy, w tym rzeczonym poście, "pojechałam". Już rozumiem, naprawdę świetnie rozumiem...

Z reguły proporcje w moim macierzyństwie wyglądają następująco:

•  jakieś 70% jest w nim satysfakcji, spełnienia, wzajemnego picia sobie z Bąblem z dzióbków oraz - że tak to nieelegancko ujmę - matczynego "słodkiego pierdzenia";

• 30% natomiast stanowią wszelkie kwestie mniej optymistyczne i mniej napawające szczęściem, które z powodzeniem mogłabym wrzucić razem do jednego wspólnego wora, opisanego jako "krew, pot i łzy".

Niestety czasami (ostatnio nawet dość często) zdarza się też tak, że powyższe proporcje ulegają gwałtownemu zachwianiu albo wręcz zupełnemu odwróceniu. I wtedy już naprawdę nie mam siły, by:

• po raz milionowy powtarzać do znudzenia, że czegoś NIE WOLNO; 
• po raz tysięczny podnosić z podłogi Bąbla walącego głową o parkiet, bo czegoś mu się zabroniło; 
• po raz setny tłumaczyć mu spokojnym i wyważonym tonem, że kiedy uderza mnie w nerwach po twarzy albo szarpie z całej siły za włosy to jest mi przykro, boli i tak się po prostu nie robi.

W takich sytuacjach mam raczej chęć przylać mu po jego 16-miesięcznym, małym zadku - czego oczywiście jednak NIE ROBIĘ, ponieważ nawet tego pojedynczego, niezbyt silnego klapsa nie uważam za żadną (a już na pewno nie za właściwą) metodę wychowawczą.
 

Co w takim razie ROBIĘ ? Czekam, kiedy Małż wróci wreszcie z pracy, a ja będę mogła choć na chwilę zamknąć się w osobnym pomieszczeniu, trochę sobie popłakać albo porządnie wyszorować płytki w łazience, odreagowując w ten sposób stres i upuszczając trochę pary.

A poza tym przypominam sobie wszystkie te wzniosłe rodzicielskie ideały, którymi - zanim sama zostałam mamą - miałam łeb nabity aż po same brzegi. I żałuję, że czasami tak niewiele z teorii odnajduje swoje odzwierciedlenie w praktyce...