Halloween ? Dla mnie bez kontrowersji.

Dla jednych błazenada i robienie sobie "jaj" ze śmierci. Dla innych kolejny sposób na to, by sieciówki i hipermarkety mogły zbić fortunę na sprzedaży tych wszystkich upiornych, makabrycznych gadżetów. Dla jeszcze innych - zagrożenie wartości i tradycji chrześcijańskich w naszym kraju. A dla mnie Halloween jest po prostu sympatycznym, zwariowanym zwyczajem, który niesie ze sobą dla dzieciaków (a także - nie oszukujmy się - dla wielu dorosłych) masę frajdy i dobrej zabawy. 

Nie razi mnie absolutnie, że zostało sprowadzone ze Stanów Zjednoczonych (a tak naprawdę z celtyckiego obrządku Samhain, który irlandzcy imigranci przynieśli do Ameryki Północnej dopiero w XIX wieku). Nie razi mnie, ponieważ nie każde święto musi zawsze wiązać się wyłącznie z religią, patosem, martyrologią i udręką (a taką niestety mamy w Polsce tendencję i odnoszę wrażenie, że wszystkie tradycje zapożyczone, radosne, nie polegające na umartwianiu się, od razu określamy jako "szkodliwe", "niepotrzebne" bądź "komercyjne"). 

I nawet jeśli 1 listopada staniemy w skupieniu, ciszy i zadumie nad grobami naszych bliskich - wcale nie oznacza to, że  dzień wcześniej nie możemy trochę się powygłupiać, urządzić maskarady, pokombinować z dynią i odwiedzić z dziećmi rodzinki czy sąsiadów z okrzykiem "cukierek albo psikus !" I może jest to też jakiś sposób, by śmierć w pewnym sensie obśmiać, wykpić, zdetronizować żartem i groteską - bo czeka nas tak czy siak, a może przez to stanie się (przynajmniej tego dnia) nieco bardziej "oswojona" i mniej straszna. (Choć tak naprawdę to chyba nie ma sensu doszukiwać się w tym wszystkim jakiejkolwiek ideologii).

W czasach mojego dzieciństwa zwyczaj ten nie był jeszcze rozpowszechniony. Natomiast już na studiach miałam okazję uczestniczyć w kilku halloweenowych przyjęciach, na które przebierałam się za jakąś tam Morticię Addams, Krwawą Mary albo inną Gnijącą Pannę Młodą. Kilkukrotnie towarzyszyłam też (w roli opiekunki) mojej sporo młodszej szwagierce i jej koleżankom, kiedy wędrowały od domu do domu w swoich strasznych kostiumach, obdarowywane nawet przez przypadkowych przechodniów całkiem pokaźnymi ilościami słodyczy - i muszę powiedzieć, że prawie wszędzie przyjmowane były życzliwie, z uśmiechem i humorem.

Dlatego też nie spinam się na sam dźwięk słowa Halloween. Nie naburmuszam się. Nie nadymam do tego stopnia, że aż puszcza mi guma w majtkach. Raczej uśmiecham się i biorę wszystko na luzie. 

I dlatego też Bąbel będzie miał w sobotę swój halloweenowy debiut - czyli wędrówkę po dziadkach i pradziadkach w stroju dyni, z plastikowym wiaderkiem na słodkości i inne drobne fanty oraz małym upominkiem w postaci wierszyka i ramki ze swoim "dyniowym" zdjęciem.