Czego nauczyły mnie niepłodność, adopcja i macierzyństwo?

Niepłodność nauczyła mnie przede wszystkim tego, że czasem życie ma dla Ciebie scenariusz zupełnie inny niż ten, który sama sobie napisałaś - i czasami trzeba trochę z nim powalczyć, ponegocjować, potargować się;  a czasami po prostu odpuścić i...przyjąć z pokorą.

Na początku niby wszystko się zgadza : poznajesz tego właściwego faceta, przypieczętowujecie swój związek sakramentalnym "tak", zwiedzacie wspólnie spory kawałek świata, kupujecie nowe mieszkanie z obowiązkowym pokoikiem przeznaczonym na dziecięcy. Wszystkie elementy Waszej układanki zdają się perfekcyjnie do siebie pasować - zaczynają tworzyć coraz bardziej spójny i coraz piękniejszy obraz,  godny pozazdroszczenia i oprawienia w złocone ramki.

Nagle podczas rutynowej wizyty w gabinecie ginekologicznym słyszysz diagnozę, którą potwierdza potem pobyt w szpitalu oraz cały szereg innych, bardziej skomplikowanych badań. Czujesz się, jakby Przeznaczenie zupełnie niespodziewanie kopnęło Cię swoim butem w twarz. Tracisz równowagę, miotasz się, próbujesz niemal wszystkiego. A kiedy już wydaje Ci się, że dobiłaś do swoich ostatecznych granic, one nagle robią się rozciągliwe jak z gumy, bo przecież dla tego najważniejszego celu - swojego DZIECKA - jesteś w stanie iść ciągle dalej i dalej...

Jednak w końcu musisz powiedzieć sobie STOP. Inaczej doprowadzisz do ruiny swoje zdrowie fizyczne i psychiczne. Przy okazji zrujnujesz też Wasze małżeństwo, które już zaczyna pękać w szwach jak zbyt ciasny sweter po zimowym obżarstwie - za dużo w nim tej niepłodności, tego poczucia winy, tego całego leczenia i codziennych posiłków komponowanych z mnóstwa kolorowych pigułek.

Zaczynasz zatem opracowywać swój "plan B" - chociaż na razie jeszcze wydaje Ci się on tak odległy jak Antarktyda, surrealistyczny jak obraz Dalego, niewykonalny jak równanie z wszystkimi niewiadomymi...

Adopcja pokazała mi, że ten "plan B" może okazać się błogosławieństwem i prawdziwym darem od losu - nawet jeśli na początku był dla Ciebie tylko "wyjściem awaryjnym"; tylko czymś "na wszelki wypadek"; tylko furtką bezpieczeństwa, która zawsze pozostawała lekko uchylona...

Kiedy poznajesz swoje adoptowane dziecko, otwierasz mu drzwi do swojego domu i serca na oścież. Tak naprawdę zaczynasz kochać je jeszcze na długo przed ukończeniem kursu, przed TYM telefonem, przed Waszym pierwszym spotkaniem... Absolutnie nieistotne staje się, że dziewięć miesięcy życia płodowego spędziło w nie Twoim brzuchu, a pierwsze trzy miesiące po narodzinach - w placówce. Kochasz je całą sobą i postanawiasz zrobić wszystko, by było szczęśliwe - by wynagrodzić mu ten czas bez Was, zagwarantować poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji i otoczyć je opieką i troską najlepszą, na jaką jesteś w stanie się zdobyć.

Stajesz się MAMĄ. Tak naprawdę nieważne, czy biologiczną, czy adopcyjną. Po prostu MAMĄ, która dla swojego synka byłaby w stanie góry przenosić.

Macierzyństwo natomiast każdego dnia udowadnia mi i utwierdza w przekonaniu, że BYŁO WARTO przejść przez to wszystko. Dodatkowo wyleczyło mnie też z dotychczasowego perfekcjonizmu, który momentami ocierał się już najpewniej o zaburzenia obsesyjno-kompulsywne ;)

Dzięki niemu przekonałam się, że moje książki nie muszą być ułożone na półce w porządku alfabetycznym, papiery na biurku - równiutko jak od linijki, a ubrania w szafie - kolorami od najjaśniejszych do najciemniejszych. Podłoga też nie musi wcale lśnić nieskazitelną czystością - równie dobrze może być wyciapana marmoladą albo mieć na sobie wykwintny deseń w ubłocone podeszwy dziecięcych bucików :) Ja natomiast nie potrzebuję już ścisłej rozpiski na każdy dzień tygodnia i każdą w tym dniu godzinę, ponieważ to i tak mój mały Prezes ustala "rozkład jazdy", któremu jako mama pozwalam się po prostu spontanicznie ponieść ;)

Moje dziecko pokazuje mi, jak powinnam cieszyć się życiem i zwykłymi, prostymi rzeczami, o których wcześniej po prostu zapominałam albo nie zauważałam ich w codziennej gonitwie. Tym, że  woda mokra i chlapie. Że niebo niebieskie. Że śpiewa ptak. Że pod kolczastą powłoką kasztana można znaleźć brązowe, lśniące wnętrze. Tak naprawdę to nie ja uczę go świata, tylko uczymy się tego świata oboje, ręka w rękę - on po raz pierwszy, a ja na nowo...

I nawet kiedy czasami dopadnie mnie kryzys, rutyna, tak zwana proza życia, a moje "kurostwo domowe" zaczyna dziobać mnie i drapać pazurami z każdej możliwej strony - to tylko przez chwilę, przez moment, przez okamgnienie; dopóki nie zobaczę tego uśmiechu na ukochanej, Bąbelkowej twarzy :)